اختلالات رفتاری و هیجانی (مقاله رایگان pdf)

چکیده
           ممکن است کودکان و نوجوانان به طور خاصی نسبت به تاثیرات محیطی همانند سر و صدا آسیب پذیر باشند که میتواند بر سلامت روانی شان اثر داشته باشند. هدف این نقد و بررسی سیستماتیک، ارزیابی تاثیر سر و صدای حمل و نقل بر اختلالات رفتاری و هیجانی در کودکان و نوجوانان با استفاده از یک رویکرد متا آنالیزی است. بنابراین، چهار پایگاه داده (پابمد، ایمبیس، سایک اینفو و سایندکس) و ادبیات خاکستری را تا فوریه سال 2019 مورد جستجو قرار دادیم. 14 مقاله را از بین 10 مقاله شناسایی کردیم که تاثیر مواجهه با سر و صدای حمل و نقل بر روی سلامت روانی کودکان را بررسی می کنند. این مطالعات، غالبا از پرسشنامه توانایی ها و مشکلات (SDQ) استفاده نموده اند و در اصل بر کودکان مدرسه ای و نوجوانان در سن 10-9 سال و 17-15 سال در اروپا تمرکز نموده اند. سه مطالعه ممکن است در این متا آنالیز، مشمول باشد. در کل، احتمالات برای بیش فعالی / عدم توجه و مشکلات کلی، به طور معناداری به میزان 11% (نسبت احتمالات، OR= 1.11 (بازه اطمینان 95%، CI 1.04-1.19)) به ترتیب 9% (95% CI 1.02–1.16) به ازای هر سر و صدای ترافیک جاده ای 10 دسیبلی (dB) افزایش پیدا کرده بود. لذا، شواهدی را برای یک تاثیر نویز ترافیک جاده ای بر روی بیش فعالی / عدم توجه و مشکلات کلی بدست آوردیم، گرچه می توانیم مطالعات معدودی را مد نظر قرار دهیم. مطالعات آینده لازم هستند تا از تکنیک های مشابه برای ارزیابی پیامدها و مواجهات در مدارس و منازل استفاده کنند. این امر، اجرای یک تحلیل داده ائتلافی شرکت کننده انفرادی را میسر می سازد. 

مصاحبه بالینی (مقاله رایگان pdf)

چکیده

       هدف از این مقاله مستندسازی زمان و چگونگی این مورد است که استفاده از مصاحبه های بالینی می تواند روی یک معلم نامنویسی شده در دوره روش های ریاضیات در برنامه تایید آموزش مقدماتی تاثیر داشته باشد. به خصوص، ما تغییرات یا جابجایی ها را به روش هایی ارائه می کنیم که در آنها: (1) ویدئوهای مصاحبه بالینی مصاحبه شونده را منعکس نمود (با استفاده از نرم افزار VITAL) و (2) از ایده هایی برای مصاحبه های بالینی خود با کودکان جوان استفاده نمود. نتایج مقدماتی به مهارت افزایش یافته در ماهیت مشاهدات صورت گرفته درباره کودکان در ویدئوهای VITAL اشاره دارد. بعلاوه، پیشرفتی در روشها وجود دارد که در آن این معلم قادر به دنبال نمودن تفکر دانش آموزان و پرسیدن سوالات پیگیری/گسترش در حال انجام مصاحبه های او است.

اختلال طیف اوتیسم (مقاله رایگان pdf)

چکیده

      مطالعات کنونی، متغیرهای موثر بر تسهیم نمایش داده شده توسط کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را مورد بررسی قرار دادند. مطالعه 1، اثرات دستکاری اولویت آیتم را بر روی سطح کمک مورد نیاز برای نمایش رفتار تسهیم در 4 کودک مبتلا به اوتیسم مورد بررسی قرار داد. اولویت آیتم به وضوح، 2 درصد شرکت کنندگان دارای تسهیم مستقل را تحت تاثیر قرار داد. اولویت، دارای اثر مشخصی برای شرکت کننده سوم نبود. با این حال، تسهیم یک آیتم اولویت-بالا به طور کلی به سطح بالاتری از اعلان (به عنوان مثال، برانگیختگی های سریع صوتی) برای تسهیم نیاز داشت. درصد تسهیم مستقل شرکت کننده چهارم توسط اولویت تحت تاثیر قرار نگرفت، و رفتار تسهیم مستقل او در سراسر اولویت آیتم ها مشابه بود. مطالعه 2، اثربخشی یک روش تقویت رمزی را به عنوان مداخله (درمان) طراحی شده برای افزایش تسهیم مستقل آیتم های اولویت-بالا برای دو شرکت کننده ای ارزیابی نمودند که آن ایتم ها را به طور مستقل در طول مطالعه 1 تسهیم نمودند. زمانی که روش رمزی به کار گرفته شد، تسهیم مستقل برای هر دو شرکت کننده افزایش یافت، و زمانی که این روش حذف شد، کاهش یافت.

دانلود مقاله در مورد خودکشی نوجوانان

عنوان مقاله:

بررسی اثرات امید به زندگی و انتظارات برای سلامت آینده بر رفتار خودکشی نوجوانان

Examining the Effects of Life Expectancy and Expectations for Future Health on Adolescent Suicidal Behavior

سال انتشار: 2022

رشته: روانشناسی

گرایش: روانشناسی عمومی - روانشناسی تربیتی - روانشناسی رشد - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان

دانلود رایگان این مقاله:

دانلود مقاله خودکشی نوجوانان

مشاهده سایر مقالات جدید:

 

مقالات ISI روانشناسی

 

مقالات ISI روانشناسی عمومی

 

Discussion

Summary

This study seeks to expand the knowledge-base on suicidal behavior by examining whether suicidal ideation and attempted suicide vary as a function of life expectancy and expectations for future health. Unlike previous research on hopelessness, optimism/pessimism, and future orientation, we treat future expectations as a contemporaneous attitude that impacts adolescents’ rational behavioral intentions through risk perception, and we focus on life expectancy and expectations for future health as specific domains of the future.

Bivariate analyses revealed that the vast majority of study variables were linked to life expectancy and expectations for future health. Most notably, mental and physical health variables (depression, overall health, somatic symptoms, and substance use) were among the most salient correlates of future expectations (along with exposure to violence and family bonding). The multivariate results indicated that youths with higher reported levels of life expectancy and expectations for future health were less likely to think seriously about suicide and to attempt suicide. The results also indicated that the reducing effect of positive future thinking on suicidal behavior was amplified as levels of depression decreased, as demonstrated by a significant interaction term between future expectations and depression.

Importantly, the analysis controlled for a number of individual, family, and neighborhood factors associated with suicidal thoughts and actions. The results pertaining to these control variables substantiated the strength of the data and modeling techniques. Perhaps more importantly, accounting for these control variables added to the viability of future expectations as a meaningful correlate of suicidal behavior.

(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)

بحث

خلاصه

این مطالعه به دنبال گسترش دانش مبتنی بر رفتار خودکشی با بررسی اینکه آیا افکار خودکشی و اقدام به خودکشی به عنوان تابعی از امید به زندگی و انتظارات برای سلامت آینده متفاوت است یا خیر. برخلاف تحقیقات قبلی در مورد ناامیدی، خوش‌بینی/بدبینی و جهت‌گیری آینده، ما انتظارات آینده را به‌عنوان نگرش همزمانی در نظر می‌گیریم که از طریق ادراک خطر بر نیات رفتاری منطقی نوجوانان تأثیر می‌گذارد و بر امید به زندگی و انتظارات برای سلامتی آینده به عنوان حوزه‌های خاص آینده تمرکز می‌کنیم. .

تجزیه و تحلیل دو متغیره نشان داد که اکثریت قریب به اتفاق متغیرهای مطالعه با امید به زندگی و انتظارات برای سلامت آینده مرتبط هستند. مهم‌تر از همه، متغیرهای سلامت روانی و جسمی (افسردگی، سلامت کلی، علائم جسمانی و مصرف مواد) از برجسته‌ترین همبستگی‌های انتظارات آینده (همراه با قرار گرفتن در معرض خشونت و پیوند خانوادگی) بودند. نتایج چند متغیره نشان داد که جوانان با سطوح بالاتری از امید به زندگی و انتظارات برای سلامت آینده کمتر احتمال دارد به طور جدی به خودکشی فکر کنند و اقدام به خودکشی کنند. نتایج همچنین نشان داد که اثر کاهش‌دهنده تفکر آینده مثبت بر رفتار خودکشی با کاهش سطوح افسردگی تقویت شد، همانطور که با یک اصطلاح متقابل معنادار بین انتظارات آینده و افسردگی نشان داد.

اختلال نقص توجه (مقاله رایگان pdf)

چکیده

     کودکان مبتلا به سندرم داون شیوع بالاتر اختلال نقص توجه با یا بدون بیش‌فعالی یا تکانشگری (ADHD) را نسبت به بقیه جمعیت عمومی نشان می‌دهند. تشخیص و شناسایی ADHD مهم است زیرا می‌تواند عملکرد را در مدرسه تحت تأثیر قرار دهد و باعث اختلالات رفتاری شود. این مطالعه تحقیقاتی دو هدف دارد. اول از همه، در این بررسی به پیامدهای ADHD بر کودکان مبتلا به سندرم داون توجه می‌کنیم. دوم، تجزیه و تحلیل سیستماتیکی از مقالات منتشر شده در ادبیات علمی مربوط به آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص ADHD در کودکان DS را ارائه می‌کنیم.

دانش کودکان (مقاله رایگان pdf)

چکیده

     پیش زمینه: سواستفاده جنسی از کودک(CSA) یک مشکل جهانی سلامتی است که باید مدنظر قرار بگیرد. در یک کشوری با منابع محدود مثل السالوادور، ما روش جایگزینی را پیشنهاد ‌می‌کنیم که اطلاعات مربوط به CSA را در بین کودکان مدارس ابتدایی منتشر کنیم.

 

هدف: هدف از این مطالعه این است که تاثیر پیش گیری از سواستفاده جنسی در یک مجموعه از کودکان دریک موزه بررسی شود.

 

روش: ما از ۱۸۹ کودک خواستیم که پرسشنامه ای را برای جلوگیری از CSA پاسخ دهند، قبل از اینکه به موزه وارد شود و سپس از ۵۹ کودک مختلف خواسته شد که بعد از ملاقات با موزه، پرسش نامه را پر کنند.

 

یافته‌ها: دانش کودکان برای پیش‌گیری از CSA امتیازدهی شدند و به میزان قابل توجهی بعد از ملاقات افزایش یافته است(P<0.012).

 

نتیجه گیری: یک موزه که پیشگیری از CSA را نشان ‌می‌دهد، یک روش موثر برای جلوگیری از CSA برای کودکان است.

دانلود مقاله در مورد تفاوت‌های جنسی

عنوان مقاله:

تفاوت‌های جنسی در هوش هیجانی و فراهیجانی در پیش‌نوجوانان و نوجوانان

Sex differences in emotional and meta-emotional intelligence in pre-adolescents and adolescents

سال انتشار: 2022

رشته: روانشناسی

گرایش: روانشناسی عمومی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان

دانلود رایگان این مقاله:

دانلود مقاله تفاوت‌های جنسی

مشاهده سایر مقالات جدید:

 

مقالات ISI روانشناسی

 

مقالات ISI روانشناسی عمومی

 

4. Discussion
Our results demonstrate that there are many differences in girls' and boys' emotional and meta-emotional intelligence and that they are also influenced by age. Even if effect sizes are small, these differences are quite systematic, and we consider them noteworthy. Consistently with previous literature (Curci & D'Amico, 2010; Cabello et al., 2016; Day & Carroll, 2004; Fernández-Berrocal et al., 2012; Gutiérrez-Cobo et al., 2016; Mayer et al., 1999; Mayer et al., 2002; Rivers et al., 2012) and with results already obtained by D'Amico (2013), girls score better than boys in ability-EI, and this is particularly evident in adolescent group. Results of emotional self-concept presents an opposite pattern, with boys reporting higher score than girls in both groups of age and in particular in the adolescent group and that is consistent with some studies (Khan & Bat, 2013; Petrides & Furnham, 2000). Differently from what found by D'Amico (2013), there are no sex differences in self-rating about performance scale, indicating that when specific emotional tasks are considered, boys and girls are equally accurate in evaluating own performance. However, the age-group differences in self-rating about performance indicates that, independently from sex, adolescents are more parsimonious and critics in evaluate their own performance than pre-adolescents. This is consistent with results found by D'Amico (2013) in standardization sample, indicating that scores in self-rating about performance scale were negatively related to age (r = −0.152, p < .005). Girls show to own higher levels than boys in meta-emotional knowledge and boys systematically overestimate their emotional ability in everyday situation. This result is particularly evident among adolescents, where boy overestimate and girls underestimate their emotional abilities. In preadolescents' group, both sexes overestimate their abilities, but again the overestimation is higher for boys than for girls.

Concerning meta-emotional self-evaluation, independently by sex, pre-adolescents overestimate their performance in the ability test more than adolescents. However, there are sex and age differences in the direction of estimation: in pre-adolescents' group, both boys and girls tend to overestimate their performance, in adolescents' group, boys overestimate and girls underestimate their performance in the ability test. Finally, consistently with D'Amico (2013) we found that girls, in both age groups, scored higher than males in meta-emotional beliefs.

These results give rise again to the famous debate on nature and culture: by evidencing that the gap among sexes is higher in older than in younger group, they seem to give more weight to the culture pole. As previously argued, probably more and more over their life, culture might influence sex difference in term of the different styles that boys and girls adopt in sharing their emotion with others: typically, women compared to men feel the need to share their problem with others. These differences in what we could define as coping strategies (coping/isolation vs. coping/sharing) are likely to be at the basis of EI differences, especially in the case of measurement tools, like MSCEIT or IE-ACCME ability test, that are scored using the consensus criterion. As it is well known, the consensus criterion foresees that, in the ability test, the score assigned to each answer corresponds to the percentage of subjects who consider that answer valid. In other words, the “best” answers are those chosen by the largest number of subjects (i.e., the statistical mode). This procedure implies that people who obtain higher scores in emotional intelligence are not better than others but, rather, more similar to the rest of the population in the way they feel emotions. In this perspective, D'Amico (2018) defined ability EI as the ability of tuning with others or, in other word, to elaborate emotional experience like others. Thus, the tendency of little girls, teenagers and then women, to share their emotions with peers, and to listen to other's emotional issues, could generate their higher ability to tune with others, and it could be therefore the basis for this form of intelligence that is substantiated by feeling emotions like others and not differently from others. On the contrary, boys and men are probably less inclined to share emotions with others and to participate to personal and social building of emotional consensus. This could be an obstacle in developing adequate perspective taking abilities and the ability to tune with others.

(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)

4. بحث
نتایج ما نشان می‌دهد که تفاوت‌های زیادی در هوش هیجانی و فراهیجانی دختران و پسران وجود دارد و آنها نیز تحت تأثیر سن هستند. حتی اگر اندازه افکت ها کوچک باشند، این تفاوت ها کاملاً سیستماتیک هستند و ما آنها را قابل توجه می دانیم. مطابق با ادبیات قبلی (Curci & D'Amico، 2010؛ Cabello و همکاران، 2016؛ Day & Carroll، 2004؛ Fernández-Berrocal و همکاران، 2012؛ Gutiérrez-Cobo و همکاران، 2016؛ Mayer et al., 2019، ؛ مایر و همکاران، 2002؛ ریورز و همکاران، 2012) و با نتایجی که قبلاً توسط D'Amico (2013) به دست آمده است، دختران در توانایی-EI امتیاز بهتری نسبت به پسران دارند و این به ویژه در گروه نوجوانان مشهود است. نتایج خودپنداره عاطفی الگوی مخالفی را نشان می‌دهد، به طوری که پسران در هر دو گروه سنی و به‌ویژه در گروه نوجوانان امتیاز بالاتری نسبت به دختران گزارش می‌کنند و این با برخی از مطالعات مطابقت دارد (خان و بت، 2013؛ پتریدس و فورنهام، 2000). . متفاوت از آنچه توسط D'Amico (2013) یافته شده است، هیچ تفاوت جنسی در خود رتبه بندی در مورد مقیاس عملکرد وجود ندارد، که نشان می دهد وقتی وظایف عاطفی خاص در نظر گرفته می شود، پسران و دختران به یک اندازه در ارزیابی عملکرد خود دقیق هستند. با این حال، تفاوت های گروه سنی در ارزیابی خود در مورد عملکرد نشان می دهد که، مستقل از جنس، نوجوانان در ارزیابی عملکرد خود نسبت به نوجوانان پیش از نوجوانی خرده گیرتر هستند و منتقدان هستند. این با نتایج یافت شده توسط D'Amico (2013) در نمونه استانداردسازی مطابقت دارد، که نشان می دهد نمرات در خود رتبه بندی در مورد مقیاس عملکرد به طور منفی با سن مرتبط است (r = -0.152، p <.005). دختران نسبت به پسران در دانش فراهیجانی دارای سطوح بالاتری هستند و پسرها به طور سیستماتیک توانایی عاطفی خود را در موقعیت های روزمره دست بالا می گیرند. این نتیجه به ویژه در میان نوجوانان مشهود است، جایی که پسرها بیش از حد و دخترها توانایی های عاطفی خود را دست کم می گیرند. در گروه پیش‌نوجوانان، هر دو جنس توانایی‌های خود را بیش از حد ارزیابی می‌کنند، اما باز هم در پسران بیش از دختران، بیش از حد برآورد می‌شود.

در مورد خودارزیابی فراهیجانی، مستقل از جنس، پیش نوجوانان عملکرد خود را در آزمون توانایی بیش از نوجوانان ارزیابی می کنند. با این حال، تفاوت‌های جنسیتی و سنی در جهت تخمین وجود دارد: در گروه پیش‌نوجوان، هم پسران و هم دختران تمایل دارند عملکرد خود را بیش از حد ارزیابی کنند، در گروه نوجوانان، پسران و دختران عملکرد خود را در آزمون توانایی دست‌کم می‌گیرند. در نهایت، مطابق با D'Amico (2013) ما دریافتیم که دختران، در هر دو گروه سنی، در باورهای فراهیجانی امتیاز بیشتری نسبت به مردان داشتند.

دانلود مقاله در مورد اثربخشی PCIT

عنوان مقاله:

کارآزمایی اثربخشی PCIT برای کودکان با و بدون اختلال طیف اوتیسم در یک محیط تمرین خصوصی

An Effectiveness Trial of PCIT for Children with and without Autism Spectrum Disorder in a Private Practice Setting

سال انتشار: 2022

رشته: پزشکی - روانشناسی

گرایش: پزشکی کودکان - رواشناسی بالینی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان

دانلود رایگان این مقاله:

دانلود مقاله اثربخشی PCIT

مشاهده سایر مقالات جدید:

 

مقالات ISI پزشکی

 

مقالات ISI روانشناسی

 

Discussion

The present study investigated changes in child disruptive behavior, child compliance, and parenting skills over the course of PCIT in a propensityscore matched sample of children with and without a diagnosis of autism spectrum disorder. Differences in treatment length between the two diagnostic groups were also examined. The study sought to replicate findings from previous PCIT studies with children diagnosed with ASD and to build upon the extant literature by examining treatment effectiveness in a novel setting (i.e., a private practice behavioral health clinic). Consistent with hypotheses, there were large and significant improvements in the frequency and problematic nature of child disruptive behavior, positive parenting skills and negative parent verbalizations across the three time points for both diagnostic groups. After controlling for pre-treatment frequency of disruptive behavior, there were significantly greater pre-post improvements in parents’ percentage of correct follow-through of the PDI sequence in the non-ASD group than the ASD group. However, the anticipated improvements in child compliance and parents’ percentage of effective commands were not found in either group after variation in pretreatment disruptive behavior was accounted for.

In general, there was a pattern of large and significant effects of time and nonsignificant group and group-by-time interaction effects that were small or medium in size. This pattern of results suggests that PCIT is an effective treatment for improving child disruptive behavior and parenting skills for both children with and without ASD, even without significant treatment modification for those with ASD. The small-to-medium group and group-by-time interaction effects suggest that these effects, though statistically nonsignificant, may be clinically meaningful. The lack of statistical power to detect treatment effects likely contributed to this pattern of findings and was a considerable limitation of the present study. Though there were several statistical techniques used to bolster the findings in light of the small sample size (i.e., propensity score matching on demographic characteristics, inclusion of pre-treatment variables as covariates, Reliable Change Index for ECBI Intensity and Problem Scale scores). Further research is needed with larger sample sizes to detect potential treatment differences between children with and without ASD and between these groups over time.

Treatment length

Masse et al. (2016) suggested that families of children with ASD may require more PCIT sessions compared to children with disruptive behavior disorders alone. However, the present study found that that there were no significant differences in the number of CDI sessions, PDI sessions, or total sessions between children with and without ASD. Findings were comparable to that of Zlomke and Jeter (2020), wherein both diagnostic groups required an average of 7–8 sessions to meet CDI criteria and 8–9 sessions to meet PDI criteria in a university-affiliated psychology training clinic. The results of the current study suggest that children with autism spectrum disorder may not require a higher dose of PCIT to meet criteria for successful treatment completion, even when delivered outside of a university training clinic by community-based clinicians. Given the reduced cognitive and behavioral rigidity that is often reported in ASD (Poljac et al., 2017), children with ASD may respond well to the structure, consistency, and predictability of PCIT and parental response to compliance and noncompliance. Thus, they may not require more sessions than children with disruptive behaviors alone. However, it is worth noting that the current study involved children with Level 1 or 2 ASD (as ascertained from therapists’ clinical judgment) and parents with postsecondary education; thus, further research is needed to determine other child factors (e.g., cognitive abilities, language abilities, severity level of ASD) and parent factors (e.g., family income level, education level, intellectual functioning) that may influence treatment length.

(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)

بحث

مطالعه حاضر تغییرات در رفتار مخرب کودک، تبعیت از کودک و مهارت‌های والدین را در طول دوره PCIT در یک نمونه مشابه از کودکان با و بدون تشخیص اختلال طیف اوتیسم بررسی کرد. تفاوت در طول درمان بین دو گروه تشخیصی نیز مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه به دنبال تکرار یافته‌های مطالعات قبلی PCIT با کودکان مبتلا به ASD بود و با بررسی اثربخشی درمان در یک محیط جدید (به عنوان مثال، یک کلینیک سلامت رفتاری عمل خصوصی). مطابق با فرضیه‌ها، پیشرفت‌های بزرگ و قابل‌توجهی در فراوانی و ماهیت مشکل‌ساز رفتار مخرب کودک، مهارت‌های فرزندپروری مثبت و کلامی منفی والدین در سه نقطه زمانی برای هر دو گروه تشخیصی وجود داشت. پس از کنترل فراوانی رفتار مخرب قبل از درمان، بهبودهای قابل توجهی قبل از پس از درمان در درصد پیگیری صحیح توالی PDI توسط والدین در گروه غیر ASD نسبت به گروه ASD وجود داشت. با این حال، بهبودهای پیش‌بینی‌شده در انطباق کودک و درصد دستورات مؤثر والدین در هیچ‌کدام از گروه‌ها پس از ایجاد تغییرات در رفتار مخرب پیش‌درمانی مشاهده نشد.

به طور کلی، یک الگوی اثرات بزرگ و معنی‌دار زمان و اثرات متقابل گروهی و گروهی غیر معنی‌دار وجود داشت که در اندازه کوچک یا متوسط ​​بودند. این الگوی نتایج نشان می‌دهد که PCIT یک درمان مؤثر برای بهبود رفتار مخرب کودک و مهارت‌های فرزندپروری برای کودکان مبتلا به ASD و بدون ASD است، حتی بدون اصلاح قابل توجه درمان برای مبتلایان به ASD. اثرات متقابل گروه کوچک تا متوسط ​​و گروه به زمان نشان می دهد که این اثرات، اگرچه از نظر آماری معنی دار نیستند، ممکن است از نظر بالینی معنی دار باشند. فقدان قدرت آماری برای تشخیص اثرات درمانی احتمالاً به این الگوی یافته‌ها کمک کرده و محدودیت قابل توجهی برای مطالعه حاضر بود. اگرچه چندین تکنیک آماری برای تقویت یافته‌ها در پرتو حجم نمونه کوچک مورد استفاده قرار گرفت (به عنوان مثال، تطبیق امتیاز تمایل بر ویژگی‌های جمعیت‌شناختی، گنجاندن متغیرهای قبل از درمان به عنوان متغیرهای کمکی، شاخص تغییر قابل اعتماد برای نمرات شدت ECBI و مقیاس مشکل). تحقیقات بیشتری با حجم نمونه بزرگتر مورد نیاز است تا تفاوت های درمانی احتمالی بین کودکان مبتلا به ASD و بدون ASD و بین این گروه ها در طول زمان شناسایی شود.

دانلود مقاله درمورد همبودی در کودکان

عنوان مقاله:

سن تشخیص اختلال طیف اوتیسم و   همبودی در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

Age of Autism Spectrum Disorder Diagnosis and Comorbidity in Children and Adolescents with Autism Spectrum Disorder

سال انتشار: 2022

رشته: پزشکی - روانشناسی

گرایش: مغز و اعصاب - پزشکی کودکان - رواشناسی بالینی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان

دانلود رایگان این مقاله:

دانلود مقاله همبودی در کودکان

مشاهده سایر مقالات جدید:

 

مقالات ISI پزشکی

 

مقالات ISI روانشناسی

 

Discussion
This study investigated the age of ASD diagnosis and comorbid psychopathology, GI symptoms, and challenging behavior in children and adolescents with ASD. The current study found that the average age of ASD diagnosis was 5 years and 5 months. Despite the potential for early diagnosis of ASD with the advancement of ASD screening and diagnostic tools, diagnosis occurred at a later age. Previous research implies that a later diagnosis can result in a lack of early intervention affecting access to appropriate school placement and to beneficial resources for children with ASD.3 In addition to this, early diagnosis is crucial for parents as a later diagnosis may mean they are lacking an understanding of their child’s difficulties, not receiving the appropriate support, help and management strategies they need. Therefore, early diagnosis of ASD is imperative in order for children to access early intervention.

Results from this study found a relationship between the presence of a medical or psychological comorbid condition and the age at which the participant was diagnosed with ASD. On average, children with a medical or psychological comorbid condition were being diagnosed thirteen months later than children without a medical or psychological comorbid condition. Consistent with previous research,22 this finding indicates that participants received a later diagnosis of ASD if they presented with a medical or psychological comorbid condition, which in turn can affect the provision of receiving early intervention. Diagnostic overshadowing bias can occur where clinicians focus on the presence and symptoms of one condition, and not another condition. A greater awareness of the co-occurrence of other conditions with ASD is vital in order for children to receive a correct diagnosis. It is also important that children receive the treatment needed for the comorbid conditions that they present with.

Children diagnosed with an ID were diagnosed with ASD on average 23 months earlier than children without a co-occurring diagnosis of ID. It may be the case that when children were diagnosed with an ID, they also showed symptoms of ASD and were therefore, screened for ASD earlier. This is an important finding as it highlights the need to screen for ASD and other co-occurring conditions earlier when diagnosing ID.

(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)

بحث
این مطالعه به بررسی سن تشخیص ASD و آسیب شناسی روانی همراه، علائم گوارشی و رفتار چالش برانگیز در کودکان و نوجوانان مبتلا به ASD پرداخت. مطالعه حاضر نشان داد که میانگین سنی تشخیص ASD 5 سال و 5 ماه بود. با وجود پتانسیل تشخیص زودهنگام ASD با پیشرفت غربالگری و ابزارهای تشخیصی ASD، تشخیص در سنین بالاتر رخ داد. تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که تشخیص بعدی می‌تواند منجر به عدم مداخله زودهنگام شود که بر دسترسی به محل مناسب مدرسه و منابع مفید برای کودکان مبتلا به ASD تأثیر می‌گذارد. عدم درک مشکلات فرزندشان، دریافت نکردن حمایت، کمک و راهبردهای مدیریتی مناسب. بنابراین، تشخیص زودهنگام ASD برای دسترسی کودکان به مداخله اولیه ضروری است.

نتایج این مطالعه نشان داد که بین وجود یک بیماری همراه پزشکی یا روانی و سنی که در آن شرکت‌کننده مبتلا به ASD تشخیص داده شد، رابطه وجود دارد. به طور متوسط، کودکانی که دارای یک بیماری همراه پزشکی یا روانی بودند، سیزده ماه دیرتر از کودکان بدون بیماری همراه پزشکی یا روانی تشخیص داده شدند. مطابق با تحقیقات قبلی، 22 این یافته نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگان در صورت ارائه یک بیماری همراه پزشکی یا روان‌شناختی، تشخیص بعدی ASD را دریافت کردند، که به نوبه خود می‌تواند بر ارائه مداخله زودهنگام تأثیر بگذارد. سوگیری تحت‌الشعاع تشخیصی می‌تواند در جایی رخ دهد که پزشکان بر وجود و علائم یک بیماری تمرکز کنند، نه وضعیت دیگری. آگاهی بیشتر از همزمانی سایر شرایط با ASD برای تشخیص صحیح کودکان ضروری است. همچنین مهم است که کودکان درمان مورد نیاز برای شرایط همراهی را که با آن مواجه می شوند دریافت کنند.

دانلود مقاله در مورد عملکرد سد اپیتلیال

عنوان مقاله:

بررسی ارتباط بین عملکرد سد اپیتلیال و شدت علائم اوتیسم در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

Investigation of the Relation between Epithelial Barrier Function and Autism Symptom Severity in Children with Autism Spectrum Disorder

سال انتشار: 2022

رشته: پزشکی - روانشناسی

گرایش: مغز و اعصاب - پزشکی کودکان - رواشناسی بالینی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان

دانلود رایگان این مقاله:

دانلود مقاله عملکرد سد اپیتلیال

مشاهده سایر مقالات جدید:

 

مقالات ISI پزشکی

 

مقالات ISI روانشناسی

 

Discussion

In this study, serum levels of occludin, which is a paracellular TJ protein, and zonulin, which functions as the regulator of the paracellular TJ proteins, were compared between children with ASD and control children of similar age, sex, and socioeconomic level. According to our fndings, the serum occludin levels in children with ASD were lower than those in the control group, but there was no signifcant diference between the groups in terms of serum zonulin levels. When the relationship of both markers to CARS scores was evaluated, it was found that the CARS scores increased as the occludin levels decreased, but no signifcant relationship was found between zonulin and CARS scores.

Occludin is part of the epithelial and endothelial junction complexes, and recent data suggest that occludin regulates barrier functions of structures such as the gut and BBB (Raleigh et al. 2011). In a review of recent literature, no study investigating the relationship between occludin and ASD was found. When we looked at the studies on occludin, in a study that aimed to identify biomarkers for the active period in MS, serum levels of occludin and zonulin were found to increase during the active period of the disease, and it was emphasized that these fndings supported the leaky gut hypothesis (Camara-Lemarroy et al. 2019).

A study by Mankertz et al. showed that proinfammatory cytokines [tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), interferon gamma (IFN-γ)] downregulated occludin expression, and the authors suggested that increased proinfammatory cytokines in infammatory diseases might be an important mechanism in the increased paracellular TJ permeability by mediating the reduction of occludin expression (Mankertz et al. 2000). In two other studies, in which gut barrier function was investigated in infammatory diseases of the intestines (Crohn's and ulcerative colitis), it was stated that occludin expression decreased during the active period of the disease, unlike other intracellular TJ proteins, and this might play a role in increased paracellular permeability (Kucharzik et al. 2001; Zeissig et al. 2007).

(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)

بحث

در این مطالعه، سطح سرمی اکلودین، که یک پروتئین TJ پاراسلولی است، و زونولین، که به عنوان تنظیم کننده پروتئین های TJ پاراسلولی عمل می کند، بین کودکان مبتلا به ASD و کودکان شاهد در سن، جنس و سطح اجتماعی-اقتصادی مشابه مقایسه شد. طبق یافته‌های ما، سطح سرمی اکلودین در کودکان مبتلا به ASD کمتر از گروه کنترل بود، اما از نظر سطح سرمی زونولین تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت. هنگامی که رابطه هر دو نشانگر با نمرات CARS ارزیابی شد، مشخص شد که نمرات CARS با کاهش سطوح اکلودین افزایش می‌یابد، اما هیچ رابطه معنی‌داری بین نمرات زونولین و CARS یافت نشد.

اکلودین بخشی از مجتمع‌های اتصال اپیتلیال و اندوتلیال است و داده‌های اخیر نشان می‌دهد که اکلودین عملکردهای مانع ساختارهایی مانند روده و BBB را تنظیم می‌کند (Raleigh et al. 2011). در مروری بر ادبیات اخیر، هیچ مطالعه ای که رابطه بین اکلودین و ASD را بررسی کند، یافت نشد. وقتی به مطالعات روی اکلودین نگاه کردیم، در مطالعه‌ای که با هدف شناسایی نشانگرهای زیستی برای دوره فعال بیماری ام‌اس انجام شد، سطوح سرمی اکلودین و زونولین در طول دوره فعال بیماری افزایش می‌یابد و تاکید شد که این یافته‌ها حمایت می‌کنند. فرضیه روده نشتی (Camara-Lemarroy et al. 2019).