چکیده
مطالعات کنونی، متغیرهای موثر بر تسهیم نمایش داده شده توسط کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را مورد بررسی قرار دادند. مطالعه 1، اثرات دستکاری اولویت آیتم را بر روی سطح کمک مورد نیاز برای نمایش رفتار تسهیم در 4 کودک مبتلا به اوتیسم مورد بررسی قرار داد. اولویت آیتم به وضوح، 2 درصد شرکت کنندگان دارای تسهیم مستقل را تحت تاثیر قرار داد. اولویت، دارای اثر مشخصی برای شرکت کننده سوم نبود. با این حال، تسهیم یک آیتم اولویت-بالا به طور کلی به سطح بالاتری از اعلان (به عنوان مثال، برانگیختگی های سریع صوتی) برای تسهیم نیاز داشت. درصد تسهیم مستقل شرکت کننده چهارم توسط اولویت تحت تاثیر قرار نگرفت، و رفتار تسهیم مستقل او در سراسر اولویت آیتم ها مشابه بود. مطالعه 2، اثربخشی یک روش تقویت رمزی را به عنوان مداخله (درمان) طراحی شده برای افزایش تسهیم مستقل آیتم های اولویت-بالا برای دو شرکت کننده ای ارزیابی نمودند که آن ایتم ها را به طور مستقل در طول مطالعه 1 تسهیم نمودند. زمانی که روش رمزی به کار گرفته شد، تسهیم مستقل برای هر دو شرکت کننده افزایش یافت، و زمانی که این روش حذف شد، کاهش یافت.
کودکانی که اختلال طیف اوتیسم (ASD) در آنها تشخیص داده می شود، اختلافات کیفی را در ارتباط و تعامل اجتماعی تجربه می نمایند (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013). این نقص مداوم، تعاملات روزمره بین افراد مبتلا به ASD و همسالان آنها و مراقبان را به مشکل می کشاند. یک مهارت ضروری برای کودکان به منظور یادگیری توسعه روابط با همسالان و مشارکت مناسب در تعاملات اجتماعی، تسهیم است. تسهیم، و یا پاسخ به درخواست برای تسهیم، یک مهارت اجتماعی است که کودکان مبتلا به ASD برای تسلط بر آن تقلا می نمایند. ((Baron-Cohen، Leslie، و Frith، 1985؛ Eisenberg و Fabes، 1998؛ Marzullo-Kerth، Reeve، Reeve، و Townsend، 2011، Rheingold و Hay، 1980؛ Rutter، 1978؛ Volkmar، Carter، Sparrow، و Cicchetti، 1993؛ Wing، 1988). با این حال، با توجه به گفته های Bryant و Budd (1984)، تسلط موفق بر این مهارت اجتماعی می تواند به شانس بیشتری برای تعاملات اجتماعی مثبت با همسالان منجر شود. در واقع، برخی تصور می کنند که تسهیم یک بخش اساسی از بازی تعاملی بین همسالان است. (Bryant و Budd، 1984؛ DeQuinzio، Townsend، و Poulson، 2008).
مطالعات زیادی روی افزایش مهارت های تسهیم در کودکان در حال رشد و کودکان مبتلا به ASD متمرکز شده اند. به عنوان مثال، Barton و Ascione (1979) رفتار تسهیم نمایش داده شده توسط کودکان نوعاً در حال رشد پیش دبستانی را با پیاده سازی یک بسته درمانی افزایش دادند که شامل دستورالعمل ها، مدل سازی، تمرین رفتار، برانگیختگی های سریع، و تقویت اجتماعی بود. Bryant و Budd (1984) یافته های Barton و Ascione (1979) را با استفاده از همان بسته آموزشی برای افزایش رفتارهای تسهیم و کاهش رفتارهای غیر تسهیم نمایش داده شده توسط شرکت کنندگانی مانند کودکان پیش دبستانی با معلولیت رفتاری گسترش دادند. معرفی بسته های آموزشی به افزایش رفتارهای تسهیم و کاهش رفتارهای غیر تسهیم برای پنج نفر از شش فرزند پیشنهاد شده منجر شد.
این مقاله در نشریه الزویر منتشر شده و ترجمه آن با عنوان اختلال طیف اوتیسم در سایت ای ترجمه به صورت رایگان قابل دانلود می باشد. جهت دانلود رایگان مقاله فارسی و انگلیسی روی عنوان فارسی (آبی رنگ) کلیک نمایید.
منبع:
