چکیده
مطالعات کنونی، متغیرهای موثر بر تسهیم نمایش داده شده توسط کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را مورد بررسی قرار دادند. مطالعه 1، اثرات دستکاری اولویت آیتم را بر روی سطح کمک مورد نیاز برای نمایش رفتار تسهیم در 4 کودک مبتلا به اوتیسم مورد بررسی قرار داد. اولویت آیتم به وضوح، 2 درصد شرکت کنندگان دارای تسهیم مستقل را تحت تاثیر قرار داد. اولویت، دارای اثر مشخصی برای شرکت کننده سوم نبود. با این حال، تسهیم یک آیتم اولویت-بالا به طور کلی به سطح بالاتری از اعلان (به عنوان مثال، برانگیختگی های سریع صوتی) برای تسهیم نیاز داشت. درصد تسهیم مستقل شرکت کننده چهارم توسط اولویت تحت تاثیر قرار نگرفت، و رفتار تسهیم مستقل او در سراسر اولویت آیتم ها مشابه بود. مطالعه 2، اثربخشی یک روش تقویت رمزی را به عنوان مداخله (درمان) طراحی شده برای افزایش تسهیم مستقل آیتم های اولویت-بالا برای دو شرکت کننده ای ارزیابی نمودند که آن ایتم ها را به طور مستقل در طول مطالعه 1 تسهیم نمودند. زمانی که روش رمزی به کار گرفته شد، تسهیم مستقل برای هر دو شرکت کننده افزایش یافت، و زمانی که این روش حذف شد، کاهش یافت.
