عنوان مقاله:
تیراندازی در مدارس دسته جمعی: بررسی توصیه های بهداشت روان
Mass School Shootings: Review of Mental Health Recommendations
سال انتشار: 2022
رشته: پزشکی - روانشناسی
گرایش: روانشناسی بالینی - روانپزشکی
دانلود رایگان این مقاله:
دانلود مقاله توصیه بهداشت روان
مشاهده سایر مقالات جدید:
Assessment
Although the ability to assess the threat of school shootings would be useful, it has proven difcult to predict school violence (Cornell, 2020). In reaction to increased shootings, many schools adopted zero-tolerance policies. These policies focused on removing the ofending student from the premises through suspension or expulsion, even for minor violations. After analyzing past shooting events, some schools moved from zero-tolerance policies to multi-disciplinary threat assessment teams (TATs; Cornell, 2020). These teams evaluate the level of risk a student presents and then react accordingly. TATs focus on helping mildly to moderately aggressive students resolve confict (Cornell, 2020). Threat assessments that predict violent acts have not been researched or standardized as efectively as suicide assessments (Cornell, 2020). Although there are several threat assessments available, more research is needed to identify those that are most efective. The Comprehensive School Threat Assessment Guidelines (CSTAG) was created as a response to the 1991 Federal Bureau of Investigation (FBI) conference on school shootings. It has since been updated based on current research. It is presently the only model accepted by the National Registry of Evidence-Based Programs and Practices (Cornell, 2020). Ghosh et al. (2019) evaluated 16 risk assessments used by TATs in hospital settings and found that two were accurate in predicting threats for psychiatric inpatients. Burnette et al. (2019) discovered an important distinction between the outcomes of suicide assessments and threat assessments. Most students (95%) were assessed as either a threat to self or others but not both (Burnette et al., 2019). Once identifed, the suicidal students were three times more likely to get access to counseling services, as compared to the homicidal students. The homicidal students were more likely to be suspended or expelled (Burnette et al., 2019). These fndings may encourage schools to make changes in the way that they assess and respond to homicidal students. These changes could include assuring that homicidal students receive needed counseling services and fnding alternatives to school removal in some cases. Hall et al. (2020) reviewed free threat assessments that are available online and compared them to CSTAG. Although some of the online resources were useful, they were not as comprehensive as CSTAG. On average, the online assessments only covered one-third of the elements covered in CSTAG (Hall et al., 2020).
Media Coverage
Media coverage in the USA frequently mentioned mental health concerns after mass school shootings (Barbierie & Connell, 2015; Rees, 2019; Silva, 2019). Barbieri and Connell (2015) noted that mental illness was the second most common issue mentioned in articles covering school shootings, second only to the individual’s aggressive traits. These two themes were followed by discussions on gaming systems, history of violent acts, and inclusion in a subculture (Barbieri & Connell, 2015). Rees (2019) reviewed 10 news outlets and found that legislative policies related to frearms were the most cited causative factors, followed by discussions on mental illness and the lack of accessibility to mental healthcare. Media coverage can instigate change, but it can also create undesired consequences. Rees (2019) asserted that the media coverage after a school shooting was a “call to action” for mental health professionals (p. 1427). However, Silva and Capellan (2019) suggested that excessive coverage of mental illness in relation to school shootings could increase stereotypes and make students more reluctant to seek out counseling. Lin et al. (2018) proposed that online media commentary on mass shootings may have correlated to an increase in copycat acts of violence. Unfortunately, media coverage of school shootings and implications for mental health professionals are not always accurate. For example, media accounts claimed that most of the school shooters had been prescribed psychotropic medications; however, most of the perpetrators had not previously been prescribed psychotropic medication, and there was no causal relationship found with those that had been (Hall et al., 2019). Media coverage may identify valid concerns that need to be researched, but a more reliable and comprehensive review of mental health recommendations is needed.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
ارزیابی
اگرچه توانایی ارزیابی تهدید تیراندازی در مدرسه مفید خواهد بود، اما ثابت شده است که پیش بینی خشونت در مدرسه دشوار است (کرنل، 2020). در واکنش به افزایش تیراندازی ها، بسیاری از مدارس سیاست های عدم تحمل را اتخاذ کردند. این سیاست ها بر حذف دانش آموز متخلف از محل از طریق تعلیق یا اخراج، حتی برای تخلفات جزئی متمرکز بود. پس از تجزیه و تحلیل رویدادهای تیراندازی گذشته، برخی از مدارس از سیاست‌های تحمل صفر به تیم‌های ارزیابی تهدید چند رشته‌ای حرکت کردند (TATs؛ Cornell، 2020). این تیم ها میزان خطری که دانش آموز ارائه می دهد را ارزیابی می کنند و سپس به آن واکنش نشان می دهند. تمرکز TAT بر کمک به دانش آموزان خفیف تا متوسط پرخاشگر برای حل تعارض است (کرنل، 2020). ارزیابی‌های تهدیدی که اعمال خشونت‌آمیز را پیش‌بینی می‌کنند، به اندازه ارزیابی‌های خودکشی به طور مؤثر مورد تحقیق یا استانداردسازی قرار نگرفته‌اند (کورنل، 2020). اگرچه چندین ارزیابی تهدید موجود است، تحقیقات بیشتری برای شناسایی آنهایی که موثرترین هستند مورد نیاز است. دستورالعمل جامع ارزیابی تهدیدات مدرسه (CSTAG) به عنوان پاسخی به کنفرانس اداره تحقیقات فدرال (FBI) در سال 1991 در مورد تیراندازی در مدارس ایجاد شد. از آن زمان بر اساس تحقیقات فعلی به روز شده است. در حال حاضر این تنها مدل پذیرفته شده توسط ثبت ملی برنامه ها و اقدامات مبتنی بر شواهد است (کرنل، 2020). قوش و همکاران (2019) 16 ارزیابی خطر مورد استفاده توسط TATها را در محیط های بیمارستانی ارزیابی کرد و دریافت که دو مورد در پیش بینی تهدیدات برای بیماران بستری روانپزشکی دقیق بودند. برنت و همکاران (2019) تمایز مهمی بین نتایج ارزیابی خودکشی و ارزیابی تهدید کشف کرد. اکثر دانش آموزان (95%) به عنوان تهدیدی برای خود یا دیگران ارزیابی شدند، اما نه هر دو (Burnette et al., 2019). پس از شناسایی، دانش آموزان خودکشی سه برابر بیشتر از دانش آموزانی که خودکشی می کردند، به خدمات مشاوره دسترسی داشتند. احتمال تعلیق یا اخراج دانش آموزان قاتل بیشتر بود (Burnette et al., 2019). این یافته‌ها ممکن است مدارس را تشویق کند تا در روش ارزیابی و پاسخ به دانش‌آموزان قتل تغییراتی ایجاد کنند. این تغییرات می تواند شامل اطمینان از دریافت خدمات مشاوره ای مورد نیاز دانش آموزان قتل و یافتن جایگزین هایی برای حذف مدرسه در برخی موارد باشد. هال و همکاران (2020) ارزیابی های تهدید رایگان را که به صورت آنلاین در دسترس هستند بررسی کرد و آنها را با CSTAG مقایسه کرد. اگرچه برخی از منابع آنلاین مفید بودند، اما به اندازه CSTAG جامع نبودند. به طور متوسط، ارزیابی های آنلاین فقط یک سوم عناصر تحت پوشش CSTAG را پوشش می دهد (هال و همکاران، 2020).
پوشش رسانه ای
پوشش رسانه ای در ایالات متحده اغلب به نگرانی های مربوط به سلامت روان پس از تیراندازی های دسته جمعی در مدرسه اشاره می کند (باربیری و کانل، 2015؛ ریس، 2019؛ سیلوا، 2019). باربیری و کانل (2015) خاطرنشان کردند که بیماری روانی دومین مشکل رایجی است که در مقالات مربوط به تیراندازی در مدرسه ذکر شده است و بعد از ویژگی‌های پرخاشگرانه افراد در رتبه دوم قرار دارد. این دو موضوع با بحث هایی در مورد سیستم های بازی، تاریخچه اعمال خشونت آمیز، و گنجاندن در یک خرده فرهنگ دنبال شد (باربیری و کانل، 2015). ریس (2019) 10 رسانه خبری را بررسی کرد و دریافت که سیاست‌های قانونی مربوط به سلاح‌های آزاد بیشترین استناد به عوامل ایجادکننده را داشتند و به دنبال آن بحث‌هایی در مورد بیماری روانی و عدم دسترسی به مراقبت‌های بهداشت روانی مطرح شد. پوشش رسانه‌ای می‌تواند باعث تغییر شود، اما می‌تواند پیامدهای نامطلوبی نیز ایجاد کند. ریس (2019) اظهار داشت که پوشش رسانه‌ای پس از تیراندازی در مدرسه یک "دعوت به اقدام" برای متخصصان بهداشت روان است (ص 1427). با این حال، سیلوا و کاپلان (2019) پیشنهاد کردند که پوشش بیش از حد بیماری‌های روانی در رابطه با تیراندازی در مدرسه می‌تواند کلیشه‌ها را افزایش دهد و دانش‌آموزان را نسبت به مشاوره بیشتر بی‌میل کند. لین و همکاران (2018) پیشنهاد کرد که تفسیر رسانه های آنلاین در مورد تیراندازی های دسته جمعی ممکن است با افزایش اعمال خشونت آمیز مرتبط باشد. متأسفانه، پوشش رسانه ای تیراندازی در مدرسه و پیامدهای آن برای متخصصان بهداشت روان همیشه دقیق نیست. برای مثال، حساب‌های رسانه‌ای ادعا می‌کردند که برای اکثر تیراندازان مدرسه داروهای روانگردان تجویز شده است. با این حال، بیشتر مرتکبین قبلاً داروهای روانگردان تجویز نشده بودند، و هیچ رابطه علّی با آنهایی که قبلاً تجویز شده بودند، یافت نشد (Hall et al., 2019). پوشش رسانه‌ای ممکن است نگرانی‌های معتبری را که نیاز به تحقیق دارند شناسایی کند، اما بازبینی قابل اعتمادتر و جامع‌تری از توصیه‌های بهداشت روان مورد نیاز است.
