عنوان مقاله:
درک برنامه های انحراف به عنوان یک مداخله برای زنان مبتلا به مشکلات سلامت روان: یک بررسی واقع بینانه
Understanding diversion programmes as an intervention for women with mental health issues: A realist review
سال انتشار: 2022
رشته: پزشکی - روانشناسی
گرایش: روانشناسی بالینی - روانپزشکی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
2. Material and methods
2.1. Realist review Although some evaluations and a small number of systematic reviews have been undertaken in recent years, focusing on specific types of alternative sentencing (Bird & Shemilt, 2019; Lange, Rehm, & Popova, 2011), this paper presents the first realist review to be undertaken across the breadth of the topic. Realist reviews have emerged as a strategy for synthesising evidence and providing explanations for why interventions may or may not work, in what contexts, how, for whom, and in what circumstances (Pawson et al., 2004, 2005). To understand the relationship between contexts and outcomes, realism uses the concept of ‘mechanism’, which can be defined as ‘ … underlying entities, processes, or [social] structures which operate in particular contexts to generate outcomes of interest’ (Wong et al., 2013). Variation in contextual factors and how they interact with mechanisms is an explanation for variation in the effectiveness of interventions. This structure is used to describe context-mechanism-outcome configurations, which explain what makes a programme more or less effective at achieving its intended outcomes. Fig. 1 depicts this structure and a full glossary of terms can be found in Appendix 2. Dalkin et al. add detail to the way in which mechanisms are considered and describe differences in where the force of change is located (Dalkin et al., 2015). Bhaskar's philosophy suggests that causal mechanisms sit primarily within the structural component of the social world and are therefore centered within the power and resources that lie with the great institutional forms of society (Bhaskar, 1978), whereas other realists, such as Pawson and Tilley (Pawson & Tilley, 1997), argue that mechanisms are identified at the level of human reasoning, which in turn results in mechanisms having different meanings depending on the scope of the intended explanation. The approach to this review is to consider structural, intervention-based change, which can create an enabling environment for mechanisms. The aim of a realist synthesis is ‘ … to articulate underlying programme theories and then to interrogate the existing evidence to find out whether and where these theories are pertinent and productive … ’ (Pawson, 2006). Focusing on what it is about an intervention that makes it work (or not) in a given context should enable implementation researchers to work at the level of mechanisms of action (Rycroft-Malone et al., 2010). The premise is that in certain contexts individuals are likely (although not always certain) to make similar choices, and therefore particular contexts influence our choices such that patterns emerge (‘demi-regularities’), which can be defined through middle-range theories (Pawson, 2006) (‘programme theories’). The variability of effectiveness of interventions makes realist approaches particularly appropriate for diversion programmes. Traditional systematic review approaches have been criticised for being too specific and inflexible (McCormack et al., 2007; Pawson et al., 2004, 2005; Rycroft-Malone et al., 2012), which is important given the complexity of implementing health and social care interventions. As a result, conventional systematic review approaches to evaluating the evidence of whether interventions work (or not) often result in limited answers such as ‘to some extent’ and ‘sometimes’ (Pawson, 2006; Pawson et al., 2004; Rycroft-Malone et al., 2012). 2.2. Approach The review followed a five-phase process. It was grounded in the realist approach defined by Pawson (2004) (Pawson et al., 2004) and adapted by Rycroft-Malone et al. (2010). We built on this framework to include additional interviews in Phase 3, an approach taken by Rivas et al. (2019) (Rivas et al., 2019). 2.2.1. Phase 1: Formulating initial programme theories In line with the realist methodology (Pawson et al., 2004; Rycroft-Malone et al., 2010), we developed initial programme theories in context-mechanism-outcome configurations in August 2020, by running a broad literature search to describe how diversion services and diversion programmes might impact incarceration and outcomes through described mechanisms.
3. Theory
Theories of female criminality are limited. Islam et al. summarise the key theories, noting that original theories of criminality focus entirely on men, as women were not historically an area of focus (Islam, Banarjee, & Khatun, 2014). The theories include masculinisation theory (criminal behaviour in women is driven by masculine behaviour), opportunity theory (involvement in criminal activities increases when women have different opportunities), marginalisation theory (victimisation of women instigates them to commit crime), and chivalry theory (lower rates of female criminality exist because of the more lenient treatment of female offenders by criminal justice personnel). In reviewing the methods used to generate these theories, Islam et al. concluded that marginalisation theory was the only theory that was reliable and potentially valid. The need for diversion is grounded in two main theories: labelling theory and differential association theory. Labelling theory suggests that labelling an individual with a negative term may lead them to exhibit associated undesirable behaviour, and therefore that processing individuals through the criminal justice system may have adverse effects by stigmatising and ostracising them for offenses that could have been handled outside the formal system (Innovation Center for Justice, 2016). Differential association theory suggests that criminal behaviour can be learnt through association, such that individuals can learn antisocial attitudes and behaviours by associating with peers who exhibit them (Charles & Associates, 2017). Three categories of theory relate to implementation of diversion programmes (Adler School, 2011; Lilly, Cullen, & Ball, 2015; OJJDP, 1997; Zehr, 1990). Retributive theories suggest that criminal behaviour is the result of rational choice and focus on changing the offender's behaviour and justice system perceptions in order to prevent re-offense. Emphasis is placed on demonstrating why someone should not commit crime, and informs the use of sanctions as deterrence, consistent experiences and education on the criminal justice system process (Adler School, 2011; Akers & Sellers, 2013; OJJDP, 1997). Rehabilitative theories suggest that crime is the result of social context. Emphasis is placed on providing treatment and support to offenders that take into account their unique needs. This seeks to address criminal behaviour by providing resources for treatment and encourages facilitated interactions, use of social pressure and skill development . Reparative theory suggests that crime is both a result and a cause of community strain. The focus is on avoiding stigmatising processes, addressing underlying conditions and remedying harms caused to affected parties. Reparative theory emphasises the relational nature of crime and crime prevention and aims to promote the wellbeing of the offender by avoiding stigmatising language and processes and providing structured opportunities. It seeks to repair community ties damaged by the offense by engaging those affected as decision-makers and fostering meaningful dialog focused on identifying and addressing the needs of affected parties. Although these theories do not focus specifically on people with mental health conditions, they helped us to develop the search approach.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
2. مواد و روش ها
2.1. بررسی واقع گرایانه اگرچه برخی ارزیابی ها و تعداد کمی از بررسی های سیستماتیک در سال های اخیر انجام شده است، با تمرکز بر انواع خاص مجازات جایگزین (Bird & Shemilt، 2019؛ Lange، Rehm، و Popova، 2011)، این مقاله اولین بررسی واقع گرایانه را ارائه میکند. در وسعت موضوع انجام شود. بررسی‌های واقع‌گرایانه به‌عنوان یک استراتژی برای ترکیب شواهد و ارائه توضیحات برای اینکه چرا مداخلات ممکن است کار کنند یا ممکن است کار نکنند، در چه زمینه‌هایی، چگونه، برای چه کسی و در چه شرایطی ارائه شده‌اند (پاوسون و همکاران، 2004، 2005). برای درک رابطه بین زمینه‌ها و نتایج، رئالیسم از مفهوم «مکانیسم» استفاده میکند که می‌تواند به عنوان «... موجودیت‌ها، فرآیندها یا ساختارهای [اجتماعی] زیربنایی که در زمینه‌های خاص برای تولید نتایج مورد علاقه عمل می‌کنند» تعریف شود (وونگ و همکاران .، 2013). تنوع در عوامل زمینه ای و نحوه تعامل آنها با مکانیسم ها توضیحی برای تنوع در اثربخشی مداخلات است. این ساختار برای توصیف پیکربندی های زمینه-مکانیسم-نتیجه استفاده می شود، که توضیح می دهد چه چیزی یک برنامه را کم و بیش در دستیابی به نتایج مورد نظرش مؤثر می کند. شکل 1 این ساختار را نشان می دهد و واژه نامه کاملی از اصطلاحات را می توان در ضمیمه 2 یافت. دالکین و همکاران. جزئیات را به روشی که مکانیسم‌ها در نظر گرفته می‌شوند اضافه کنید و تفاوت‌ها را در جایی که نیروی تغییر در آن قرار دارد را توصیف کنید (Dalkin et al., 2015). فلسفه باسکار پیشنهاد می کند که مکانیسم های علّی اساساً در مولفه ساختاری جهان اجتماعی قرار دارند و بنابراین در درون قدرت و منابعی متمرکز می شوند که در اشکال نهادی بزرگ جامعه نهفته است (بهاسکار، 1978)، در حالی که سایر واقع گرایان، مانند پاوسون و تیلی. Pawson & Tilley، 1997) استدلال می کنند که مکانیسم ها در سطح استدلال انسانی شناسایی می شوند، که به نوبه خود منجر به سازوکارهایی می شود که بسته به دامنه توضیح مورد نظر معانی متفاوتی دارند. رویکرد این بررسی، در نظر گرفتن تغییرات ساختاری و مبتنی بر مداخله است که می‌تواند محیطی مناسب برای مکانیسم‌ها ایجاد کند. هدف یک سنتز واقع گرایانه «... بیان نظریه های برنامه اساسی و سپس بازجویی از شواهد موجود برای یافتن اینکه آیا و کجا این نظریه ها مناسب و سازنده هستند یا نه...» است (پاوسون، 2006). تمرکز بر آنچه در مورد مداخله ای است که باعث می شود (یا نه) در یک زمینه معین کار کند، باید محققان پیاده سازی را قادر سازد تا در سطح مکانیسم های عمل کار کنند (Rycroft-Malone et al., 2010). فرض این است که در زمینه‌های خاص، افراد احتمالاً (اگرچه همیشه مطمئن نیستند) انتخاب‌های مشابهی انجام می‌دهند، و بنابراین زمینه‌های خاصی بر انتخاب‌های ما تأثیر می‌گذارند به طوری که الگوها ظاهر می‌شوند («نیمه قاعده‌مندی»)، که می‌تواند از طریق تئوری‌های دامنه متوسط تعریف شود. Pawson، 2006) ("نظریه های برنامه"). تنوع اثربخشی مداخلات، رویکردهای واقع گرایانه را به ویژه برای برنامه های انحراف مناسب می کند. رویکردهای مرور سیستماتیک سنتی به دلیل خاص بودن و انعطاف ناپذیر بودن مورد انتقاد قرار گرفته اند (مک کورمک و همکاران، 2007؛ پاوسون و همکاران، 2004، 2005؛ ریکرافت-مالون و همکاران، 2012)، که با توجه به پیچیدگی اجرای سلامت و بهداشت مهم است. مداخلات مراقبت اجتماعی در نتیجه، رویکردهای مرسوم مرور سیستماتیک برای ارزیابی شواهد مربوط به اینکه آیا مداخلات مؤثر هستند (یا نه) اغلب به پاسخ‌های محدودی مانند «تا حدی» و «گاهی» منجر می‌شوند (پاوسون، 2006؛ پاوسون و همکاران، 2004؛ رایکرافت- مالون و همکاران، 2012). 2.2. رویکرد بررسی یک فرآیند پنج مرحله ای را دنبال کرد. این مبتنی بر رویکرد رئالیستی تعریف شده توسط پاوسون (2004) (پاوسون و همکاران، 2004) و اقتباس توسط رایکرافت-مالون و همکاران بود. (2010). ما بر اساس این چارچوب ساخته شدیم تا مصاحبه‌های اضافی را در فاز 3 شامل شود، رویکردی که توسط ریواس و همکاران اتخاذ شده است. (2019) (ریواس و همکاران، 2019). 2.2.1. فاز 1: تدوین تئوری های برنامه اولیه در راستای روش شناسی واقع گرایانه (پاسون و همکاران، 2004؛ رایکرافت-مالون و همکاران، 2010)، با اجرای یک برنامه، تئوری های اولیه برنامه را در پیکربندی های زمینه-مکانیسم-نتیجه در آگوست 2020 توسعه دادیم. جستجوی ادبیات گسترده برای توصیف اینکه چگونه خدمات انحرافی و برنامه های انحراف ممکن است بر حبس و نتایج از طریق مکانیسم های توصیف شده تأثیر بگذارد.
3. نظریه
نظریه های جنایت زنان محدود است. اسلام و همکاران نظریات کلیدی را خلاصه کنید و به این نکته اشاره کنید که نظریه‌های اصلی جنایت‌کاری کاملاً بر مردان متمرکز هستند، زیرا زنان از نظر تاریخی منطقه مورد توجه نبوده‌اند (اسلام، بنارجی و خاتون، 2014). این نظریه ها عبارتند از: تئوری مردانه سازی (رفتار مجرمانه در زنان ناشی از رفتار مردانه است)، نظریه فرصت (درگیری در فعالیت های مجرمانه زمانی که زنان فرصت های متفاوتی دارند افزایش می یابد)، نظریه به حاشیه راندن (قربانی شدن زنان آنها را به ارتکاب جرم تحریک می کند) و نظریه جوانمردی (کمتر). به دلیل رفتار ملایم‌تر پرسنل دادگستری با مجرمان زن، میزان بزهکاری زنان وجود دارد. اسلام و همکاران در بررسی روش های مورد استفاده برای تولید این نظریه ها. به این نتیجه رسیدند که نظریه حاشیه نشینی تنها نظریه ای است که قابل اعتماد و بالقوه معتبر است. نیاز به انحراف مبتنی بر دو نظریه اصلی است: نظریه برچسب‌گذاری و نظریه تداعی تفاضلی. تئوری برچسب‌گذاری نشان می‌دهد که برچسب زدن به یک فرد با یک اصطلاح منفی ممکن است منجر به بروز رفتار نامطلوب مرتبط با آنها شود، و بنابراین پردازش افراد از طریق سیستم عدالت کیفری ممکن است با انگ و طرد کردن آنها برای جرائمی که خارج از سیستم رسمی مورد رسیدگی قرار گرفته‌اند، اثرات نامطلوبی داشته باشد. (مرکز نوآوری عدالت، 2016). نظریه تداعی افتراقی نشان می دهد که رفتار مجرمانه را می توان از طریق ارتباط آموخت، به طوری که افراد می توانند نگرش ها و رفتارهای ضد اجتماعی را با معاشرت با همسالانی که آنها را نشان می دهند، بیاموزند (چارلز و همکاران، 2017). سه دسته نظریه به اجرای برنامه های انحراف مربوط می شود (مکتب آدلر، 2011؛ لیلی، کالن، و بال، 2015؛ OJJDP، 1997؛ زهر، 1990). تئوری های قصاص بیان می کنند که رفتار مجرمانه نتیجه انتخاب عقلانی و تمرکز بر تغییر رفتار مجرم و ادراک سیستم عدالت به منظور جلوگیری از تکرار جرم است. تأکید بر نشان دادن این است که چرا شخصی نباید مرتکب جرم شود، و استفاده از تحریم ها را به عنوان بازدارنده، تجربیات ثابت و آموزش در مورد فرآیند سیستم عدالت کیفری آگاه می کند (مکتب آدلر، 2011؛ آکرز و فروشندگان، 2013؛ OJJDP، 1997). تئوری های توانبخشی نشان می دهد که جرم نتیجه بافت اجتماعی است. تاکید بر ارائه درمان و حمایت از مجرمان است که نیازهای منحصر به فرد آنها را در نظر می گیرد. این به دنبال رسیدگی به رفتار مجرمانه با ارائه منابع برای درمان و تشویق تعاملات تسهیل شده، استفاده از فشار اجتماعی و توسعه مهارت است. تئوری جبرانی نشان می دهد که جرم هم نتیجه و هم علت فشار جامعه است. تمرکز بر پرهیز از فرآیندهای انگ زدن، رسیدگی به شرایط زیربنایی و رفع آسیب های وارده به طرف های آسیب دیده است. تئوری جبرانی بر ماهیت رابطه ای جرم و پیشگیری از جرم تاکید می کند و هدف آن ارتقای رفاه مجرم از طریق اجتناب از زبان و فرآیندهای انگ زدن و ارائه فرصت های ساختاریافته است. این به دنبال ترمیم پیوندهای جامعه آسیب دیده توسط جرم با درگیر کردن افراد آسیب دیده به عنوان تصمیم گیرندگان و تقویت گفتگوی معنادار متمرکز بر شناسایی و رسیدگی به نیازهای طرف های آسیب دیده است . اگرچه این نظریه ها به طور خاص بر روی افراد دارای شرایط سلامت روان تمرکز نمی کنند، اما به ما در توسعه رویکرد جستجو کمک کردند.
