مطالعات انجام شده با توموگرافی تابش پوزیترون (PET) نشان دهنده ی فعال سازی میکروگلیا در نواحی مختلف مغز بیمار مبتلا به پارکینسون است. علاوه بر این، فعال سازی میکروگلیا در SNpc و جسم مخطط در انواع مختلفی از مدل های حیوانی بیماری پارکینسون مشاهده شده است. بررسی های بیوشیمیایی بیشتر سطوح بالاتری از واسطه های پیش التهابی مانند فاکتور نکروز تومور – الفا (TNF-α)، اینترلوکین 1-بتا (IL-1β) و اینترفرون گاما (IFN-γ) را در قسمت میانی مغز بیمار مبتلا به پارکینسون نشان می دهد. این داده ها با قوت نشان دهنده ی نقش اجزاء سیستم ایمنی در پاتوژنز بیماری پارکینسون است.
در شرایط فیزیولوژیکی، وضعیت غیرفعال میکروگلیا از طریق انواع مختلفی ازحدواسط های ایمنی نظیر CX3CL1، CD200، CD22، CD47، CD95 و مولکول چسبندگی سلولی عصبی (NCAM) حفظ می شود که عمدتا توسط سلول های عصبی تولید می شوند. جالب است که، گیرنده های این مولکول ها تقریبا به طور انحصاری توسط میکروگلیا در CNS بیان می شوند، که نشان دهنده نقش حیاتی میانکنش های نورون- میکروگلیا در تنظیم التتهاب نورون است. علاوه بر این، سیگنال CX3CL1-CX3CR1 تنظیم کننده ی منفی فعال سازی میکروگلیاست و نورون های DA را در برابر تخریب ناشی از نوروتوکسین ها مخافظت می کند. نقص در CX3CL1 یا CX3CR1 در شرایط in vivo باعث افزایش نوروتوکسیسیتی ناشی از تیمار سیتمیک لیپوپلی ساکارید (LPS) می شود و مرگ سلولی نورون های DA را در SNpc حیوانات مدل بیماری پارکینسون افزایش می دهد. همچنین از کار افتادن سیگنالینگ CD200-CD200R نیز فعال شدن میکروگلیا را افزایش داده و تخریب نورون های DA را در حیوانات مدل پارکینسون تشدید می کند.
به نظر می رسد که میکروگلیای فعال شده حداقل در مراحل اولیه ی فرایند تخریب سلول های عصبی، می تواند برای میزبان مفید باشد. علاوه بر این، نشان داده شده است که سرکوب Jmjd3، که برای پولاریزاسیون میکروگلیای M2 ضروری است، در جسم سیاه (SN) در شرایط in vivo باعث فعال شدن بیش از حد میکروگلیا و تشدید تولید دوپامین و مرگ نورون ها در حیوانات مدل بیماری پارکینسون می شود، که نشان دهنده ی نقش حافظتی میکروگلیای M2 در این فرایند است. با این وجود، فعالیت بیش از حد میکروگلیا به مدت طولانی در مغز بیماران مبتلا به پارکینسون به میزان زیادی بیان گروه بزرگی از سیتوکین های پیش التهابی مانند TNF-α، IL-1β، اینترلوکین-6 (IL-6) و IFN-γ را افزایش می دهد که در تخریب نورون های نیگرال DA نقش دارد. با پیشرفت بیماری، مولکول هایی نظیر α سینوکلین، ATP و متالوپروتئیناز3 (MMP 3) که از نورون های دژنرژیک DA آزاد می شوند، باعث تقویت فعال سازی میکروگلیا، تقویت پاسخ های عصبی –التهابی در مغز و موجب تشدید فرایندهای نورودژنراسیون می گردند و به تشکیل یک چرخه ی نادرستی از نورودژنراسیون می شود. میکروگلیای فعال شده در اطراف ترکیبات حاوی α سینوکلین در بسیاری از مناطق مغز بیماران مبتلا به پارکینسون ابناشته می شود. این سلول ها به احتمال زیاد بوسیله ی α سینوکلین های بیش از حد، جهش یافته یا بد تاخورده فعال می شوند که منجر به افزایش تولید و انتشار سیتوکین های التهابی می شود. بنابراین، نوروتوکسیسیتی القاء شده توسط α سینوکلین های مازاد یا بدتاخورده ممکن است بوسیله ی پاسخ های التهابی میکروگلیا باشد.
این مقاله در نشریه BMC منتشر شده و ترجمه آن با عنوان بیماری پارکینسون در سایت ای ترجمه به صورت رایگان قابل دانلود می باشد. جهت دانلود رایگان مقاله فارسی و انگلیسی روی عنوان فارسی (آبی رنگ) کلیک نمایید.
منبع:
Neuroinflammation in Parkinson’s disease and its potential as therapeutic target
