عنوان مقاله:
پیش بینی آینده گردشگری فرهنگی
Envisioning the futures of cultural tourism
سال انتشار: 2022
رشته: گردشگری و توریسم
گرایش: مدیریت گردشگری - برنامه ریزی توریسم
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
3. The future of cultural tourism revisited: three visions
The four scenarios expounded by Calvi et al. (2020) provide valuable food for thought. When these authors contend that "resilient destinations will need to be prepared to adapt to any of these scenarios" (p. 38), they seem to suggest that the future of destinations will be shaped by one of these four scenarios. However, because destinations are complex, fragmented and multidimensional entities, one may argue that while some governance modalities may predominate in some contexts, all scenarios may coexist to various degrees at the destination level. Based on complex conjunctures shaped by social, cultural, political, environmental and economic contingencies, we therefore anticipate three potential cultural tourism futures that may unfold. We describe these as utopian, dystopian and heterotopian. We acknowledge that concepts like utopia and dystopia are contested and open to multiple interpretations (Isaac, 2015). In this paper, we consider these two as ideal types of cultural tourism development that are fitting with two concurrent narratives that appear to be taking shape in the tourism discourse with regards to post-pandemic development (Brouder, 2020, Zenker and Kock, 2020). By relating these to cultural tourism, it becomes possible to appreciate a range of possibilities and dangers that may lie ahead for cultural tourism. The heterotopian future combines elements of both ideal types and seeks to provide insights to the circumstances under which both ideal types may develop in real-life settings.
3.1. A utopian future
The future of cultural tourism is uncertain; yet, some positive changes can be anticipated. While the term utopia may be seen as both naive or unrealistic, the value of imagining utopias resides in illuminating the path we may need to take to an end goal (Yeoman, Palomino-Schalscha, & McMahon-Beattie, 2015). In other words, envisioning a utopian cultural tourism may inspire decision-makers such as tourists, hosts, planners and developers as well as business operators. Therefore, utopias possess a latent agentic power, which may be exercised in practice. Beyond mere recovery, the tourism industry has now an opportunity to transform itself. Before the pandemic outbreak, a number of critical voices (e.g., D'Sa, 1999; Higgins-Desbiolles, 2008; Higgins-Desbiolles, Carnicelli, Krolikowski, Wijesinghe, & Boluk, 2019; Weaver & Jin, 2016) had already urged for an equitable transformation of tourism. Some of these calls for more sustainable tourism futures are embedded within anti-capitalist discourses of a new global order, which reflect wider and more dramatic global disruptions threatening mankind and life on earth. In our view, a utopian cultural tourism future would be characterised by greater collective wellbeing propelled by degrowth strategies led by post-anthropocentric community-driven modes of governance and slow tourism practices.
While the UNWTO has long been an advocate of sustainable growth, a growing number of researchers are now questioning whether sustainable growth is attainable at all (Fletcher and Rammelt, 2017, Hickel and Kallis, 2020, Parrique et al., 2019). Furthermore, some (e.g., Gascón, 2019) have criticised the UNWTO's tourism growth agenda as counter-productive to societal welfare. An alternative to sustainable growth is tourism degrowth (Fletcher et al., 2019, Higgins-Desbiolles et al., 2019, Milano et al., 2019, Sharpley, 2020). Kallis et al. (2018) define degrowth as "voluntary, radical political and economic reorganisation leading to drastically reduced resource and energy throughput while welfare, or well-being, improves" (p. 292). Degrowth should not be confused with economic decline or recession. Hall (2010) equates degrowth to "steady-state tourism [...] that encourages qualitative development but not aggregate quantitative growth to the detriment of natural capital" (p. 131). In the same vein, Büscher and Fletcher (2017) specify that a radical degrowth should be accompanied by more sustainable modes of consumption and production. For example, Martinez Alier (2009) argues that if degrowth is to be socially sustainable in any region, a fairly substantial redistribution of wealth and resources will be a prerequisite.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
3. بازنگری در آینده گردشگری فرهنگی: سه چشم انداز
چهار سناریویی که توسط کالوی و همکاران بیان شد. (2020) غذای ارزشمندی برای تفکر فراهم می کند. هنگامی که این نویسندگان ادعا می کنند که "مقصدهای انعطاف پذیر باید برای انطباق با هر یک از این سناریوها آماده شوند" (ص 38)، به نظر می رسد که آینده مقاصد بر اساس یکی از این چهار سناریو شکل خواهد گرفت. با این حال، از آنجایی که مقاصد موجودیت‌های پیچیده، پراکنده و چند بعدی هستند، ممکن است استدلال شود که در حالی که برخی روش‌های حکمرانی ممکن است در برخی زمینه‌ها غالب باشند، همه سناریوها ممکن است به درجات مختلفی در سطح مقصد وجود داشته باشند. بر اساس شرایط پیچیده ای که توسط شرایط اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، زیست محیطی و اقتصادی شکل گرفته است، ما سه آینده بالقوه گردشگری فرهنگی را پیش بینی می کنیم که ممکن است آشکار شود. ما اینها را اتوپیایی، دیستوپیایی و هتروتوپیایی توصیف می کنیم. ما تصدیق می کنیم که مفاهیمی مانند اتوپیا و دیستوپیا مورد مناقشه قرار گرفته و قابل تفسیرهای متعدد هستند (ایزاک، 2015). در این مقاله، ما این دو را به‌عنوان انواع ایده‌آل توسعه گردشگری فرهنگی در نظر می‌گیریم که با دو روایت همزمان که به نظر می‌رسد در گفتمان گردشگری با توجه به توسعه پس از همه‌گیری شکل می‌گیرند (برادر، 2020، زنکر و کوک، 2020) همخوانی دارند. . با ارتباط این موارد با گردشگری فرهنگی، می توان به طیف وسیعی از احتمالات و خطراتی که ممکن است برای گردشگری فرهنگی در پیش باشد، پی برد. آینده هتروتوپی عناصر هر دو نوع ایده آل را ترکیب می کند و به دنبال ارائه بینشی در مورد شرایطی است که تحت آن هر دو نوع ایده آل ممکن است در محیط های زندگی واقعی ایجاد شوند.
3.1. آینده ای اتوپیایی
آینده گردشگری فرهنگی نامشخص است. با این حال، برخی تغییرات مثبت را می توان پیش بینی کرد. در حالی که ممکن است اصطلاح مدینه فاضله هم ساده لوحانه و هم غیرواقعی تلقی شود، ارزش تخیل آرمان شهرها در روشن کردن مسیری است که ممکن است برای رسیدن به هدف نهایی نیاز داشته باشیم (یئومن، پالومینو-شالشا، و مک ماهون-بیتی، 2015). به عبارت دیگر، تصور توریسم فرهنگی آرمان‌شهری ممکن است الهام‌بخش تصمیم‌گیرندگانی مانند گردشگران، میزبانان، برنامه‌ریزان و توسعه‌دهندگان و همچنین فعالان تجاری باشد. بنابراین، آرمان شهرها دارای یک قدرت عامل نهفته هستند که ممکن است در عمل اعمال شود. فراتر از بهبودی صرف، صنعت گردشگری اکنون فرصتی دارد تا خود را متحول کند. قبل از شیوع بیماری همه گیر، تعدادی از صداهای منتقد (مانند D'Sa، 1999؛ Higgins-Desbiolles، 2008؛ Higgins-Desbiolles، Carnicelli، Krolikowski، Wijesinghe، & Boluk، 2019؛ Weaver & Jin، 2016، قبلاً برای آن صحبت کرده بودند) تحول عادلانه گردشگری برخی از این درخواست‌ها برای آینده‌های گردشگری پایدارتر در گفتمان‌های ضد سرمایه‌داری نظم جهانی جدید گنجانده شده‌اند، که منعکس‌کننده اختلالات جهانی گسترده‌تر و چشمگیرتری است که بشر و زندگی روی زمین را تهدید می‌کند. به نظر ما، یک آینده گردشگری فرهنگی آرمان‌شهری با رفاه جمعی بیشتر مشخص می‌شود که توسط استراتژی‌های توسعه‌زدایی به رهبری شیوه‌های حاکمیت جامعه محور پسا انسان‌محور و شیوه‌های آهسته گردشگری هدایت می‌شود.
