عنوان مقاله:
کیفیت زیستگاه، فراوانی جمعیت حیوانات را در مناظر پرآشوب پیش بینی نمی کند
Habitat quality does not predict animal population abundance on frequently disturbed landscapes
سال انتشار: 2022
رشته: مهندسی محیط زیست
گرایش: زیستگاه ها و تنوع زیستی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
مقالات ISI زیستگاه ها و تنوع زیستی
4. Discussion
In this study, we show that population disequilibrium arising from realistic landscape dynamics, resources access, demography, and survival highly impact the spatial abundance of individuals through their movement. Therefore, our results confirm that predictive models that assume populations at equilibrium and a static landscape produce biased spatial relative abundance. Furthermore, the prediction error is higher on a landscape with disturbances than without whether life-history and demographic processes are present or not. This result suggests that population spatial abundance can be more sensitive to local variations in landscape dynamics, such as unpredictable disturbances, rather than variations arising from life-history and demographic processes at a small spatio-temporal scale. When a population is not at equilibrium, Boyce et al. (2016) suggests to include population density to model abundance. We show that, under frequent disturbances, this is not enough, even when there are no other factors influencing fitness.
Increases in the disturbance rate generally increases the prediction error and the animal step length has a varied impact on the prediction error depending on the scenario. However, the low deviance explained by the models (with the exception of the barrier scenario) highlights the high variability in prediction error which prevents us from drawing strong conclusions from these patterns. This high uncertainty in the result suggests that disturbances have a highly varying effect on population spatial relative abundance. Increases in exploratory behaviour often result from low environmental predictability (Mueller and Fagan, 2008, Riotte-Lambert and Matthiopoulos, 2020). When this movement pattern follows stochastic occurrences of novel habitat, the resulting population spatial distribution would indeed randomly deviate from the habitat model predictions.
We would expect that increased movement should decrease differences between the proportional distribution of individuals to the resources and the simulated population abundance because individuals are able to reach better resources more easily (Moorcroft and Barnett, 2008). We would also expect that adding juvenile dispersal (over distances larger than the average step length) would enable individuals to reach good habitat quickly. This should make simulated results proportional to resources, and the deviations of the habitat model predictions from simulations should decrease. However, increasing step length (i.e. increasing accessibility) in our model does not decrease the prediction error (except for the barrier scenario) and neither does the inclusion of juvenile dispersal (demography scenario). A possible explanation is that, in our simulations, the resource availability used by the model (i.e. the entire domain) is likely representative of what is actually available to the simulated individuals in the case where there are no movement impediments. Thus, habitat selection in our simulations is done at the scale of the home range or within the home range (second- and third-order selection; Johnson, 1980). In a larger simulated domain, i.e. in a domain with areas that are unaccessible to individuals with small step length, such decrease of the prediction error should become apparent similarly to what we observe in the barriers scenario.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
4. بحث
در این مطالعه، ما نشان می‌دهیم که عدم تعادل جمعیت ناشی از پویایی‌های واقعی چشم‌انداز، دسترسی به منابع، جمعیت‌شناسی و بقا بر فراوانی فضایی افراد از طریق جابجایی آنها تأثیر می‌گذارد. بنابراین، نتایج ما تأیید می‌کند که مدل‌های پیش‌بینی‌کننده که جمعیت‌ها را در حالت تعادل و یک چشم‌انداز ایستا فرض می‌کنند، فراوانی نسبی فضایی مغرضانه تولید می‌کنند. علاوه بر این، خطای پیش‌بینی در منظره‌ای با اختلال بیشتر است تا اینکه آیا تاریخچه زندگی و فرآیندهای جمعیتی وجود دارند یا نه. این نتیجه نشان می‌دهد که فراوانی فضایی جمعیت می‌تواند به تغییرات محلی در پویایی چشم‌انداز، مانند اختلالات غیرقابل پیش‌بینی، به جای تغییرات ناشی از تاریخچه زندگی و فرآیندهای جمعیت‌شناختی در مقیاس مکانی-زمانی کوچک، حساس‌تر باشد. وقتی جمعیتی در تعادل نیست، بویس و همکاران. (2016) پیشنهاد می کند که تراکم جمعیت را برای مدل سازی فراوانی لحاظ کنید. ما نشان می‌دهیم که در اختلالات مکرر، این کافی نیست، حتی زمانی که هیچ عامل دیگری بر تناسب اندام تأثیر نداشته باشد.
افزایش نرخ اختلال معمولاً خطای پیش‌بینی را افزایش می‌دهد و طول گام حیوان بسته به سناریو تأثیر متفاوتی بر خطای پیش‌بینی دارد. با این حال، انحراف کم توضیح داده شده توسط مدل ها (به استثنای سناریوی مانع) تنوع بالای خطای پیش بینی را برجسته می کند که ما را از نتیجه گیری قوی از این الگوها باز می دارد. این عدم قطعیت بالا در نتیجه نشان می‌دهد که اختلالات تأثیر بسیار متفاوتی بر فراوانی نسبی فضایی جمعیت دارند. افزایش رفتار اکتشافی اغلب ناشی از پیش بینی پذیری محیطی پایین است (مولر و فاگان، 2008، ریوت-لامبرت و ماتیوپولوس، 2020). هنگامی که این الگوی حرکتی از رخدادهای تصادفی زیستگاه جدید پیروی می کند، توزیع فضایی جمعیت حاصل در واقع به طور تصادفی از پیش بینی های مدل زیستگاه منحرف می شود.
