عنوان مقاله:
دستور کار حقوق زنان و حمایت پراکنده برای سقط جنین ایمن در کنیا
Women's rights agenda and fragmented advocacy for safe abortion in Kenya
سال انتشار: 2022
رشته: حقوق - پزشکی
گرایش: حقوق زنان - حقوق بین الملل - جراحی زنان و زایمان - مامایی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
Factors impeding WROs’ efforts for safe abortion advocacy initiatives in Kenya
Taking into account theoretical debates around WROs’ internal dynamics and their relationships discussed above and the interviews with the research participants, this study confirms that – (1) funding of WROs, (2) professionalisation of WROs, (3) lack of solidary among WROs and their networks, and (4) controversies related to abortion rights advocacy explain how WROs prioritise their agenda- setting initiatives. This empirical section presents the dilemmas experienced by WROs towards the process of agenda setting for advocacy around safe abortion rights in Kenya.
Funding of WROs
The funding priorities of donor organisations have direct repercussions on the advocacy possibilities of WROs, including the issue of legal reforms related to safe abortion rights in Kenya. The majority of the WROs interviewed reported that aligning with feminist principals in certain cases also meant making active decisions to forgo certain funding streams. A case in point is the global gag rule of the Trump administration preventing USAID to fund organisations providing legal abortion services or advocating for abortion law reforms as a part of their foreign policy. Not all Kenyan WROs harness adequate power to question donor-led agenda setting, even if it is in stark opposition to their own organisational beliefs and value system. Notably, some exceptions exist that can counter donor dominance, especially in WROs that are largely working on human rights concerns that are not limited to women. Such organisations have managed to develop credible reputation over time, and as a result, are at such a level that they can actually deny to work with any donor that does not align with them, exhibiting a more equal relationship and less power differentials in the donor–NGO relationship. However, for the majority of the WROs, because women rights organisations are considered to be a subset of NGOs working on human rights agendas, they have comparably much smaller funding streams, therefore, much lower negotiation power. This is also reflected through indirect funding in the form of sub-granting that acts as an impediment to safe abortion advocacy initiatives. Because the majority of WROs interviewed work as sub-grantee and do not receive direct funding, they were therefore subjected to much more stringent measures of accountability compared to their international counterparts that get funded directly. This measure of upward accountability also results in decreased overhead costs of the WROs in the funding schemes – “I don’t think the international organizations are subjected to the same level of [upward] accountability so […] they are drawing maybe a certain percentage towards indirect costs, without necessarily having to say, this is indirect costs” (Management Staff, 17 October 2018).
This inequality in relationships between the donors and the WRO community also echoes in the conditionality set by the multilateral and bilateral funding organisations. For instance, as part of funding conditionalities, several WROs were required to collaborate with the local government to implement the project by incorporating activities that demand government and WRO partnership. This well-meaning strategy inhibits advocates from challenging the state with whom they are expected to collaborate through capacity-building measures. While donors claim that they aim to build the southern WROs, such funding trends unquestionably undermine WROs' ability to hold the government accountable. In most instances, WROs align with donor conditions and are likely to focus on issues that the donor prioritises at the expense of ones that are in conflict with donor interest. Resource dependency places the donor on a high pedestal and this often leads to capturing of agenda of the local WROs – “If a donor came today and said, okay we will give you money to do GBV work but you must not talk about sexual and reproductive health rights work, that is most likely to happen. The conformity is very high, you don’t even ask and we had this discussion even internally. To us the donor is a small god, they should never be questioned, you can never say anything negative.” (Project Staff, 3 November 2018).
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
عواملی که مانع از تلاش WROs برای حمایت از سقط جنین ایمن در کنیا می شود
با در نظر گرفتن بحث های نظری پیرامون پویایی داخلی WROها و روابط آنها که در بالا مورد بحث قرار گرفت و مصاحبه با شرکت کنندگان در تحقیق، این مطالعه تایید می کند که - (1) تامین مالی WROها، (2) حرفه ای شدن WROها، (3) عدم همبستگی بین WROها و شبکه‌های آنها، و (4) مناقشات مربوط به حمایت از حقوق سقط جنین توضیح می‌دهند که WRO چگونه طرح‌های دستور کار خود را اولویت‌بندی می‌کند. این بخش تجربی معضلاتی را که WROها در مورد فرآیند تنظیم دستور کار برای حمایت از حقوق سقط جنین ایمن در کنیا تجربه کرده اند، ارائه می دهد.
تامین مالی WROs
اولویت‌های مالی سازمان‌های اهداکننده پیامدهای مستقیمی بر امکان‌های حمایتی WROs دارد، از جمله موضوع اصلاحات قانونی مربوط به حقوق سقط جنین ایمن در کنیا. اکثر WROهای مصاحبه شده گزارش کردند که همسویی با مدیران فمینیست در موارد خاص به معنای اتخاذ تصمیمات فعال برای چشم پوشی از جریان های مالی خاص است. نمونه‌ای از آن، قاعده‌ای جهانی دولت ترامپ است که از USAID برای تأمین مالی سازمان‌هایی که خدمات قانونی سقط جنین ارائه می‌کنند یا از اصلاحات قانون سقط جنین به عنوان بخشی از سیاست خارجی آنها حمایت می‌کنند، جلوگیری می‌کند. همه WROهای کنیا از قدرت کافی برای زیر سوال بردن تنظیم دستور کار تحت رهبری اهداکنندگان برخوردار نیستند، حتی اگر در تضاد کامل با باورهای سازمانی و سیستم ارزشی خودشان باشد. شایان ذکر است، برخی استثناها وجود دارد که می‌تواند با تسلط اهداکنندگان مقابله کند، به‌ویژه در WROهایی که عمدتاً روی نگرانی‌های حقوق بشری کار می‌کنند که محدود به زنان نیست. چنین سازمان‌هایی توانسته‌اند در طول زمان شهرت معتبری پیدا کنند و در نتیجه در سطحی قرار دارند که می‌توانند عملاً از همکاری با هر اهداکننده‌ای که با آنها همسو نیست، خودداری کنند، و رابطه برابرتر و تفاوت‌های قدرت کمتری را در اهداکننده نشان می‌دهند. -روابط NGO با این حال، برای اکثر WROها، از آنجا که سازمان‌های حقوق زنان به عنوان زیرمجموعه‌ای از سازمان‌های غیردولتی که روی برنامه‌های حقوق بشر کار می‌کنند، در نظر گرفته می‌شوند، منابع مالی نسبتاً کمتری دارند، بنابراین قدرت مذاکره بسیار پایین‌تری دارند. این نیز از طریق تأمین مالی غیرمستقیم در قالب کمک‌های فرعی که به عنوان مانعی برای طرح‌های حمایت از سقط جنین ایمن عمل می‌کند، منعکس می‌شود. از آنجایی که اکثر WROهایی که با آنها مصاحبه شده است به عنوان یارانه فرعی کار می کنند و بودجه مستقیم دریافت نمی کنند، بنابراین در مقایسه با همتایان بین المللی خود که به طور مستقیم بودجه دریافت می کنند، در معرض اقدامات بسیار سخت گیرانه تری برای پاسخگویی قرار گرفتند. این معیار پاسخگویی رو به بالا همچنین منجر به کاهش هزینه‌های سربار WROها در طرح‌های تأمین مالی می‌شود – «فکر نمی‌کنم سازمان‌های بین‌المللی در معرض همان سطح پاسخگویی [بالا] باشند، بنابراین […] آنها شاید درصد معینی را جذب می‌کنند. نسبت به هزینه‌های غیرمستقیم، بدون نیاز به گفتن، این هزینه‌های غیرمستقیم است» (کارکنان مدیریت، 17 اکتبر 2018).
