عنوان مقاله:
اهداف توسعه پایدار قوی: غلبه بر فواصل که اقدامات مسئولانه را محدود می کند
Strongly sustainable development goals: Overcoming distances constraining responsible action
سال انتشار: 2022
رشته: مهندسی صنایع
گرایش: برنامه ریزی و تحلیل سیستم ها - بهینه سازی سیستم ها
دانلود رایگان این مقاله:
دانلود مقاله اهداف توسعه پایدار
مشاهده سایر مقالات جدید:
مقالات ISI بهینه سازی سیستم ها
2. Ambitions in SD policy
Prevailing SD policy has three key ambitions which overlap with the social, environmental and economic dimensions, presumably balanced through the ‘integrated and indivisible’ SDGs (UN, 2015, §5): (1) distribution to meet needs among the present humans; (2) stewardship to safeguard planetary resources for future consumption; and (3) efficient production to satisfy human needs and aspirations (cf. Costanza et al., 2016). Below, we examine these ambitions in turn. The article’s focus on ecological balance as precondition for all human affairs means that other ambitions within SD, such as peace and human rights, are not addressed here. More than three decades ago, the Brundtland report called for attention to present and future human needs (WCED, 1987). The first part refers to more equal distribution of the benefits of development. A sustainable society should be effective in meeting human needs, and not only efficient in an economic sense. However, what ‘needs’ include remains unclear. The Brundtland report declared: The essential needs of vast numbers of people in developing countries for food, clothing, shelter, jobs - are not being met, and beyond their basic needs these people have legitimate aspirations for an improved quality of life. (WCED, 1987, Chapter 2, §4). The beginning of the quote is uncontroversial in SD policy, but it is rather silent about ‘legitimate aspirations’ and their limits. The World Commission recognized that perceived needs are socially and culturally determined and that living standards ‘beyond the basic minimum are sustainable only if consumption standards everywhere have regard for long-term sustainability’ (WCED, 1987, Chapter 2, §5). What this would imply was however left to existing economic and political systems to work out through innovation and reform, and The 2030 Agenda does not give guidance on legitimate vs. excessive aspirations. Certain SDGs are related to needs such as food, water and housing (SDG targets 2.1, 6.1 and 11.1) and others to broader social concerns such as equality (5.1 and 10.2), or support to aspirations related to infrastructure and cities (9.1 and 11.3). These goals and targets also provide very different challenges in different parts of the world. While the focus of most goals is on present needs, future humans may benefit or lose from their short-term attainment: A more equal society would be a positive heritage; outdated infrastructure a burden. Most important, however, is that climate change and other transgressions of planetary boundaries are caused by expanding human activities (Steffen et al., 2015). This makes it problematic to focus on current ‘needs’ without questioning consumption beyond ‘legitimate aspirations.’ For the World Commission, SD could be consistent with continued expansion, ‘provided the content of growth reflects the broad principles of sustainability and non-exploitation of others’ (WCED, 1987, Chapter 2, §6). Such an understanding is, however, lacking in The 2030 Agenda, in which the stewardship ambition is mainly addressed by SDGs 13–15, focusing on the climate system, seas, and terrestrial ecosystems, but also 6.3 and 6.6 on water pollution (UN, 2015). These goals are closely linked to the international community’s other quests for sustainable development, particularly climate change and biodiversity (e.g. IPCC, 2014, UN, 1992b; UNFCCC, 2015). A few of the Agenda’s targets indicate a recognition of limits in nature (see next section), but the general perspective is one where nature contain resources that provide services for humans.
3. Weak and strong sustainability
A way to understand the rationale behind SD policies sketched above is predicated on human and technological advancement. The hope is that cultural capital – which via interaction with natural capital generates human-made capital (Berkes and Folke, 1992) – will enable absolute decoupling. In this vein, the Brundtland report suggested that ‘technology and social organization’ could be enhanced for a new era of economic growth (WCED, 1987, Overview, §27). This is reflected in The Agenda’s ‘new approach’, which aligns with ecological modernization (Hopwood et al., 2005; Mol and Sonnenfeld, 2000) and the weak sustainability premise that ‘economic development and environmental protection can be combined to a fruitful synergy’ (Berger et al., 2001, p. 55). As regards environmental protection, in some targets The 2030 Agenda recognizes the vulnerability of ecosystems in ways that are not consistent with full substitutability of capitals (Ayres et al., 2001; Ekins et al., 2003). Examples are the aims at (absolute) reductions in marine pollution (14.1) and deforestation (15.2; cf. Reid et al., 2017). Yet it calls for continued economic growth, and, in the absence of absolute decoupling, the resulting amounts of human-made (physical and financial) capital must be assumed to substitute depleted natural capital such as shoals of fish, forests and fossil fuels (Holland, 1997; Neumayer, 2002). This means that the ‘balanced and integrated manner’ (UN, 2015, see above) of stewardship in practice allows for an efficient transformation of nature to meet the production and distribution ambitions. This approach is increasingly proven irrelevant and dangerous; with words from UN Secretary-General: ‘Humanity is waging war on nature’ (UNEP, 2021, p. 4). Regarding distribution, ambitions about eradication of poverty are failing according to the UN Special Rapporteur on extreme poverty and human rights (UN, 2020b). Further, present SD policy does not challenge global institutions, power structures and privileges, and interests of the more powerful among present humans are prioritised over those of future humans, and even more so over non-human values. A policy based on strong sustainability would be radically different in terms of inclusiveness and based in the need both to maintain stocks of natural capital (Daly, 2005) and to respect nature beyond its potential usefulness (Bonnedahl and Heikkurinen, 2019). In what follows, we will examine the implications of strong sustainability for SD policy in more detail.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
2. جاه طلبی در سیاست SD
سیاست SD غالب دارای سه جاه طلبی کلیدی است که با ابعاد اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی همپوشانی دارند که احتمالاً از طریق SDGهای «یکپارچه و غیرقابل تقسیم» متوازن می شوند (UN, 2015, §5): (1) توزیع برای برآوردن نیازها در بین انسان های کنونی. (2) سرپرستی برای حفاظت از منابع سیاره ای برای مصرف آینده. و (3) تولید کارآمد برای ارضای نیازها و آرزوهای انسان (ر.ک. Costanza et al., 2016). در زیر این جاه طلبی ها را به ترتیب بررسی می کنیم. تمرکز مقاله بر تعادل اکولوژیکی به عنوان پیش‌شرط همه امور انسانی به این معنی است که دیگر جاه‌طلبی‌های درون SD، مانند صلح و حقوق بشر، در اینجا مورد توجه قرار نمی‌گیرند. بیش از سه دهه پیش، گزارش بروندلند خواستار توجه به نیازهای حال و آینده انسان شد (WCED، 1987). بخش اول به توزیع برابرتر منافع توسعه اشاره دارد. یک جامعه پایدار باید در رفع نیازهای انسان مؤثر باشد و نه تنها از نظر اقتصادی کارآمد باشد. با این حال، این که «نیازها» شامل چه مواردی می شود، نامشخص است. گزارش بروندلند اعلام کرد: نیازهای ضروری تعداد زیادی از مردم در کشورهای در حال توسعه به غذا، پوشاک، سرپناه، شغل - برآورده نمی شود و فراتر از نیازهای اولیه، این افراد آرزوهای مشروعی برای بهبود کیفیت زندگی دارند. (WCED، 1987، فصل 2، §4). ابتدای نقل قول در سیاست SD بحث برانگیز است، اما در مورد "آرزوهای مشروع" و محدودیت های آنها سکوت می کند. کمیسیون جهانی تشخیص داد که نیازهای درک شده از نظر اجتماعی و فرهنگی تعیین می‌شوند و استانداردهای زندگی «فراتر از حداقل اولیه تنها در صورتی پایدار هستند که استانداردهای مصرف در همه جا به پایداری بلندمدت توجه داشته باشند» (WCED، 1987، فصل 2، §5). با این حال، آنچه که این امر نشان می‌دهد، به سیستم‌های اقتصادی و سیاسی موجود واگذار شد تا از طریق نوآوری و اصلاحات کار کنند، و دستور کار 2030 راهنمایی‌هایی در مورد آرزوهای مشروع و بیش از حد ارائه نمی‌کند. برخی اهداف توسعه پایدار به نیازهایی مانند غذا، آب و مسکن (اهداف SDG 2.1، 6.1 و 11.1) و برخی دیگر به نگرانی های اجتماعی گسترده تر مانند برابری (5.1 و 10.2)، یا حمایت از آرمان های مربوط به زیرساخت ها و شهرها (9.1 و 11.3) مرتبط هستند. ). این اهداف و اهداف همچنین چالش های بسیار متفاوتی را در نقاط مختلف جهان فراهم می کند. در حالی که تمرکز بیشتر اهداف بر نیازهای کنونی است، انسان‌های آینده ممکن است از دستیابی کوتاه‌مدت خود سود ببرند یا از دست بدهند: یک جامعه برابرتر یک میراث مثبت خواهد بود. زیرساخت های قدیمی یک بار. با این حال، مهم‌تر از همه این است که تغییرات آب و هوا و سایر تخطی از مرزهای سیاره‌ای ناشی از گسترش فعالیت‌های انسانی است (استفن و همکاران، 2015). این امر تمرکز بر «نیازهای» کنونی را بدون زیر سؤال بردن مصرف فراتر از «آرزوهای مشروع» مشکل‌ساز می‌کند. برای کمیسیون جهانی، SD می‌تواند با گسترش مستمر سازگار باشد، «به شرطی که محتوای رشد منعکس‌کننده اصول گسترده پایداری و عدم بهره‌برداری باشد. دیگران (WCED، 1987، فصل 2، §6). با این حال، چنین درکی در دستور کار 2030 وجود ندارد، که در آن جاه طلبی سرپرستی عمدتاً توسط SDGs 13-15، با تمرکز بر سیستم آب و هوا، دریاها، و اکوسیستم های زمینی، و همچنین 6.3 و 6.6 در مورد آلودگی آب مورد توجه قرار می گیرد (سازمان ملل، 2015). این اهداف ارتباط نزدیکی با دیگر تلاش های جامعه بین المللی برای توسعه پایدار، به ویژه تغییرات آب و هوا و تنوع زیستی دارند (به عنوان مثال IPCC، 2014، UN، 1992b؛ UNFCCC، 2015). تعدادی از اهداف دستور کار نشان دهنده شناخت محدودیت ها در طبیعت است (به بخش بعدی مراجعه کنید)، اما دیدگاه کلی دیدگاهی است که در آن طبیعت دارای منابعی است که خدماتی را برای انسان فراهم می کند.
3. پایداری ضعیف و قوی
راهی برای درک منطق پشت سیاست‌های SD که در بالا ترسیم شد، بر پیشرفت انسانی و تکنولوژیکی است. امید این است که سرمایه فرهنگی - که از طریق تعامل با سرمایه طبیعی، سرمایه انسان ساخته را تولید می کند (برکس و فولک، 1992) - امکان جداسازی مطلق را فراهم کند. در این راستا، گزارش بروندلند پیشنهاد کرد که «تکنولوژی و سازمان اجتماعی» می‌تواند برای دوره جدیدی از رشد اقتصادی تقویت شود (WCED، 1987، مرور کلی، §27). این در "رویکرد جدید" دستور کار منعکس شده است، که با نوسازی بوم شناختی (Hopwood et al., 2005; Mol and Sonnenfeld, 2000) و فرضیه ضعیف پایداری که "توسعه اقتصادی و حفاظت از محیط زیست را می توان با یک هم افزایی ثمربخش ترکیب کرد" منعکس شده است. (برگر و همکاران، 2001، ص 55). در مورد حفاظت از محیط زیست، در برخی از اهداف، دستور کار 2030 آسیب پذیری اکوسیستم ها را به روش هایی که با قابلیت جایگزینی کامل سرمایه ها سازگار نیست، به رسمیت می شناسد (Ayres et al., 2001; Ekins et al., 2003). به عنوان مثال می توان به اهداف کاهش (مطلق) آلودگی دریایی (14.1) و جنگل زدایی (15.2؛ رجوع کنید به Reid et al., 2017) اشاره کرد. با این حال، مستلزم رشد اقتصادی مستمر است، و در غیاب جداسازی مطلق، مقادیر حاصل از سرمایه انسانی (فیزیکی و مالی) باید به عنوان جایگزین سرمایه طبیعی تخلیه شده مانند دسته ماهی، جنگل فرض شود. s و سوخت های فسیلی (هلند، 1997؛ نیومایر، 2002). این بدان معنی است که «شیوه متعادل و یکپارچه» (سازمان ملل، 2015، نگاه کنید به بالا) مباشرت در عمل امکان تغییر کارآمد طبیعت را برای برآورده کردن جاه‌طلبی‌های تولید و توزیع فراهم می‌کند. این رویکرد به طور فزاینده ای بی ربط و خطرناک ثابت می شود. با سخنان دبیر کل سازمان ملل متحد: "بشریت در حال جنگ با طبیعت است" (UNEP, 2021, p. 4). در مورد توزیع، طبق گفته گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد فقر شدید و حقوق بشر (UN, 2020b) جاه طلبی ها در مورد ریشه کنی فقر در حال شکست است. علاوه بر این، سیاست SD کنونی نهادهای جهانی، ساختارهای قدرت و امتیازات را به چالش نمی کشد، و منافع افراد قدرتمندتر در میان انسان های کنونی بر منافع انسان های آینده و حتی بیشتر از ارزش های غیرانسانی اولویت دارد. یک سیاست مبتنی بر پایداری قوی از نظر فراگیر بودن و بر اساس نیاز به حفظ ذخایر سرمایه طبیعی (Daly، 2005) و احترام به طبیعت فراتر از سودمندی بالقوه آن، اساساً متفاوت خواهد بود (Bonnedahl and Heikkurinen، 2019). در ادامه، مفاهیم پایداری قوی برای سیاست SD را با جزئیات بیشتر بررسی خواهیم کرد.
