عنوان مقاله:
تحلیل اثرات آلودگی هوا بر امید به زندگی در شهر تهران - ایران
Analyzing the effects of air pollution on life expectancy in Tehran, Iran
سال انتشار: 2022
رشته: مهندسی شهرسازی - مهندسی محیط زیست - روانشناسی
گرایش: مدیریت شهری - آلودگی هوا - برنامه ریزی محیطی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
Results
Life expectancy analysis of tehran
Along with the direct correlation between air pollution and mortality rate, life expectancy is an important parameter to express the cultural, social, and economic and health status of any society. Life expectancy has become one of the indicators of fuctuations in health inequalities in various societies. Life expectancy is also afected by health components. According to the latest census results (2016), life expectancy in Iran is estimated at 72.5 years for men and 75.5 years for women. As shown in Fig. 2, this index is growing in Iran. The life expectancy index in Tehran also has an increasing trend. As shown in Fig. 3, this trend was 70.18 years in 2000 and increased to 77.53 in 2020. Compared to global standards, this growth is very high in Tehran due to the concentration of health and medical facilities and services, hospitals and clinics, the growth of education, increasing per capita income when comparing with other parts of the country.
Analysis of the correlation between air pollution and life expectancy
Recently, there has been an emphasis on the correlation between life expectancy and long-term air quality changes (Pope et al. 2009; Crouse et al. 2012; Correia et al. 2013). Lelieveld et al. (2020) compared diferent global risk factors and found that ambient air pollution is the leading cause of excess mortality and loss of life expectancy (LLE), especially through cardiovascular diseases (CVDs). Globally, LLE due to air pollution surpasses HIV/AIDS, parasitic, vector-borne, and other infectious diseases by a large margin. Wu et al. (2020) assessed the association between annual changes in particulate matter levels (PM2.5) and changes in life expectancy in an urban population of China from 2013 to 2017 and concluded that lower PM2.5 air pollution may be associated with increased life expectancy in East China. Kelly (2017) also presented a model of observations in 111 countries, showing that there is a negative correlation between the average exposure to air pollution and life expectancy. However, Kelly noted that there may be other control variables that are important in explaining life expectancy changes in these countries.
According to Fig. 4, long-term analyzes (2000–2020) between AQI and life expectancy index demonstrates no correct and signifcant correlation between increased air pollution and decreased or increased life expectancy. The AQI diagram is not a uniform, linear trend, but life expectancy is an uptrend. In analyzing the AQI trend, it should be noted that when the climatic conditions of Tehran have had rainy years, this index has normally decreased, and vice versa, when the city has had low rainfall years, the AQI index has also increased. However, as stated in life expectancy analysis, increased life expectancy should be sought in the growth of other health, treatment, and nutrition control variables.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
نتایج
تحلیل امید به زندگی در شهر تهران
در کنار همبستگی مستقیم بین آلودگی هوا و میزان مرگ و میر، امید به زندگی پارامتر مهمی برای بیان وضعیت فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی هر جامعه است. امید به زندگی به یکی از شاخص های نوسانات نابرابری های سلامت در جوامع مختلف تبدیل شده است. امید به زندگی نیز تحت تأثیر مؤلفه های سلامتی است. بر اساس آخرین نتایج سرشماری (1395)، امید به زندگی در ایران برای مردان 72.5 سال و برای زنان 75.5 سال برآورد شده است. همانطور که در شکل 2 نشان داده شده است، این شاخص در ایران در حال رشد است. شاخص امید به زندگی در تهران نیز روند افزایشی دارد. همانطور که در شکل 3 نشان داده شده است، این روند در سال 2000 70.18 سال بوده و در سال 2020 به 77.53 افزایش یافته است. در مقایسه با استانداردهای جهانی، این رشد در تهران به دلیل تمرکز امکانات و خدمات بهداشتی و درمانی، بیمارستان ها و کلینیک ها، بسیار زیاد است. رشد آموزش، افزایش درآمد سرانه در مقایسه با سایر نقاط کشور.
تجزیه و تحلیل همبستگی بین آلودگی هوا و امید به زندگی
اخیراً بر همبستگی بین امید به زندگی و تغییرات بلندمدت کیفیت هوا تأکید شده است (پوپ و همکاران 2009؛ کروس و همکاران 2012؛ کوریا و همکاران 2013). للیولد و همکاران (2020) عوامل خطر مختلف جهانی را با هم مقایسه کردند و دریافتند که آلودگی هوای محیط عامل اصلی مرگ و میر بیش از حد و از دست دادن امید به زندگی (LLE)، به ویژه از طریق بیماری های قلبی عروقی (CVDs) است. در سطح جهانی، LLE به دلیل آلودگی هوا با اختلاف زیادی از HIV/AIDS، انگلی، ناقلین و سایر بیماری های عفونی پیشی می گیرد. وو و همکاران (2020) ارتباط بین تغییرات سالانه در سطوح ذرات معلق (PM2.5) و تغییرات امید به زندگی در جمعیت شهری چین از سال 2013 تا 2017 را ارزیابی کرد و به این نتیجه رسید که آلودگی هوای کمتر PM2.5 ممکن است با افزایش امید به زندگی در چین مرتبط باشد. شرق چین. کلی (2017) همچنین مدلی از مشاهدات در 111 کشور ارائه کرد که نشان داد بین میانگین قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا و امید به زندگی همبستگی منفی وجود دارد. با این حال، کلی خاطرنشان کرد که ممکن است متغیرهای کنترل دیگری وجود داشته باشد که در توضیح تغییرات امید به زندگی در این کشورها مهم باشد.
