| عنوان فارسی مقاله: | فضا یا عدم فضا برای مدیریت بیمارستان های عمومی؛ مطالعه کیفی خودگردانی بیمارستان در ایران |
| عنوان انگلیسی مقاله: | Space or no space for managing public hospitals; a qualitative study of hospital autonomy in Iran |
مقدمه
عدم کارایی فنی و اختصاص دهی، ناتوانی در دسترسی به گروه های فقر، و مسئولیت پذیری ضعیف به عنوان ضعف های اصلی عملکرد بیمارستان های عمومی به ویژه در کشورهای در حال توسعه به شمار می رود. تبدیل بیمارستان های عمومی به نهادهای مستقل، با کاهش کنترل مستقیم دولت بر این فرض است که تخصیص و مدیریت منابع عمومی را بهبود بخشیده و بیمارستان ها را بیشتر مسئول و پاسخ گو به نیازهای عموم مردم سازد.
بر طبق بانک جهانی، چارچوب مفهومی اصلاحات سازمانی بیمارستانی، میزان خودگردانی در بیمارستان های عمومی را می توان به عنوان پیوستاری تعریف نمود که چهار وجه سازمانی را می پوشاند. 1- بیمارستان های بودجه ای: واحدهای اجرایی به مقامات دولت محلی یا ملی بالاتر متکی هستند 2- بیمارستان های خودکار، وادار کردن مدیران به مدیریت با اعطای مسئولیت بیشتر، 3- بیمارستان های شرکتی، تقلید از ساختار تصمیم گیری شرکت های خصوصی 4- بیمارستان های دولتی، سازمان های مستقل تحت مالکیت نهادهای خصوصی. بر مبنای این چارچوب، پنج عنصر سازمانی در درجات مختلف استقلال در بین بیمارستان های عمومی حائز اهمیت است از جمله: حق تصمیم گیری، معرض گیری در برابر بازار، مدعی شدن، مکانیسم مسئولیت پذیری و کارکردهای اجتماعی بیمارستان. این ویژگی ها باید متناسب با وجوه اصلاحی مختلف سازمانی باشد.
