| عنوان فارسی مقاله: |
بیومارکرهای خستگی عضلانی محیطی در طول ورزش کردن |
| عنوان انگلیسی مقاله: | Biomarkers of peripheral muscle fatigue duringexercise |
چکیده
زمینه: بیورمارکرهای خستگی عضلانی محیطی (BPMFs) برای ارائه دیدگاهی در مورد مکانیسم خستگی در طول ورزش کردن به منظور تشخیص دادن خستگی غیرنرمال یا تشخیص مسیرهای متابولیکی معیوب ، مورد استفاده قرار می گیرند. این بررسی با هدف توصیف پیشرفت های اخیر و چشم اندازهای آینده در مورد مهمترین بیومارکرهای خستگی عضلانی در طی ورزش کردن می باشد.
نتایج: BPMFs، برطبق مکانیسم خستگی مربوط به متابوبیسم آدنوزین-تری فسفات، متابولیسم اکسیداتیو یا اسیدوز طبقه بندی می شوند. خستگی عضلانی به پاسخ های ایمنی مربوط می باشد. مقدار کلیسم، توزیع در مسیرهای بیوانرژی، و پاسخ های ژنتیکی مختل می شوند.پاسخ های ژنتیکی و ایمنولوژیکی ، عضله را مستعد ابتلا به خستگی می کنند اما ممکن است مستقیما سبب خستگی عضلانی نشوند. تولید BPMF، عمدتا وابسته به نوع ورزش است. BPMFs نیاز به تغییر دارد، بصورت تابعی از روندی که نظارت می شود، باید باثبات باشد و بدون تغییرات روزانه قابل ملاحظه باشد و با شدت ورزش بسیار مرتبط است، و در مایعات بیولوژیکی بطور راحت، مقادیر قابل تشخیص اش در دسترس هستند. شناخته شده ترین BPMFs، سرم لاکتات و اینترلوکین-6 است. که بطور گسترده، کاربرد بالینی برای غربالگری متابولیسم اکسیداتیو معیوب در اختلالات میتوکندری با استفاده از تست استرس یا تنش لاکتات دارند. با این حال، ارتباط بالینی BPMFs های دیگر، اغلب بسته به سن، جنسیت، آمادگی جسمانی، عرضه انرژی در طول ورزش، نوع ورزش مورد نیاز برای تولید BPMF، و اینکه آیا فرد مورد بررسی سالم است یا بیمار، است.
نتیجه گیری: اگرچه نقش BPMFs ها در طول خستگی، بطور ضعیفی درک شده است، اما بنظر می رسد اندازه گیری BPMFs تحت شرایط مشخص و استاندارد، برای ارزیابی حالت های بیولوژیکی و فرایندها در طول ورزش کردن و خستگی، مفید می باشد.
