چکیده
در شهرستان های ساحلی، جمعیت و ملک در مناطق کوچک متمرکز شده است که دارای منابع فراوان و حمل‌ونقل مناسبی هستند. اما خطرات حاصل از سونامی همواره این مناطق را تهدید میکند، همانند آنچه در سونامی سال 2004 و 2010 در اندونزی اتفاق افتاد. شهروندان مناطق ساحلی به هنگام رخداد سونامی نیاز دارند تا به زودی به مکانی امن نقل‌مکان کنند. زمان تخلیه برای آن‌ها بسیار مهم است، اما در عمل این زمان به علت فرآیند پیچیده انتقال به تأخیر می افتد. در طی سال های اخیر، اطلاعات مکانی به عنوان منبع مهمی در راه اندازی سیستم های پشتیبان تصمیم گیری تبدیل شده است تا سریعاً و به شکلی اورژانسی پاسخگو باشند و همچنین تلفن های هوشمند به ابزار ارتباط اجتماعی اولیه در مواقع اضطراری تبدیل شده است. این مقاله به تشریح و طراحی و توسعه یک نمونه اولیه سیستم اطلاعات جغرافیایی، سیستم پشتیبان تصمیم گیری پویا بر اساس رسانه های اجتماعی (GIS-SM-DDSS) پرداخته است که اطلاعات جغرافیایی را با تکنولوژی توئیتر برای فعال کردن شبکه های اطلاعاتی خودسازمان ده در شرایط اضطراری جمع آوری میکند. بازیگران عبارتند از سیاست‌گذاران دولت، مدیران سیاست، رهبران اجتماعی دارای نفوذ بالا در جوامع محلی و مجریان سیاست و شهروندان شهری تحت تأثیر حوادث. توابع سیستم اصلی شامل تجزیه و تحلیل خطر بلایای پویا، انتشار به موقع استراتژی تخلیه به جامعه ساکنان و تشخیص خطر زیست‌محیطی در زمان واقعی و پشتیبانی تخلیه است. این سیستم به عنوان یک آزمایش میدانی در پادانگ، اندونزی برای کمک به مردم در زمان رخداد سونامی طراحی شده است. این سیستم با ارزیابی مسیرها و انتقال مسیر انتقال بر روی نقشه، این اطلاعات را در اختیار رهبران همسایه های محلی که در معرض سونامی هستند، قرار می دهد. هر رهبر محله، پس از tweet کردن، جزئیات مسیر را به شهروندانی که در توئیتر آن‌ها را دنبال می کنند می رسانند. روش پیشنهادی با راهنمایی زمان واقعی تخلیه در جوامعی که در معرض خطر هستند، از استراتژی تخلیه در طول فاجعه حمایت می کند.
1. مقدمه
در هر رویداد سونامی، ساکنان شهری در شهرستانهای ساحلی در معرض خطر بوده و نیاز به تخلیه مکان دارند. دولت محلی مسئولیت توسعه یک نقشه خطر سونامی و طراحی سیاست هایی را پیش از فاجعه برای هدایت فرآیند تخلیه (Billa et al., 2011) بر عهده دارد. زیرساخت زیر آبی آلمان، که در سونامی اندونزی در سال 2010 مورد استفاده قرار گرفت (Comfort et al., 2013) برای تهیه یک سیستم هشدار زمان واقعی طراحی شده است. اطلاعات هشدار، ابتدا به Meteorologi, Klimatologi, Dan Geofisika(BMKG) و سپس به آژانس هواشناسی و سپس به آب و هواشناسی و ژئوفیزیک برای تفسیر اجتماعی ارسال میگردند. این اطلاعات سپس به عموم مردم منتشر می شوند. این گام اضافی نیاز به زمان بیشتری برای اعتبارسنجی در زمان محدود برای هشدار و تخلیه دارد. این مقاله رویکرد متفاوتی را به منظور کاهش زمان حسابرسی برای انجام مراحل مورد نیاز سیستم های هشدار سونامی و انتشار اطلاعات هشدار و انتقال ارائه کرده است. اصل اساسی روش پیشنهادی توسعه سیستم هشداردهنده با تجمیع یک GIS با سنسور زیرساخت زیر آبی و رسانه های اجتماعی است تا پیام هشدار معتبری را به شهروندان جامعه به طور مستقیم . از مرکز محلی عملیات اضطراری (EOC) به منظور تخلیه مکان ها ارسال می کند.
فناوری اطلاعات ابزاری امیدوارکننده برای سیستم پشتیبان تصمیم گیری در فعال کردن آگاهی و اقدامات عمومی در کاهش خطر فاجعه است. در بین ابزارهای فناوری اطلاعات در حال حاضر، سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) در خطر بلایای طبیعی (Sinaga et al., 2011; Bakar Sambah and Miura, 2014)، مدیریت ریسک (El-heishy et al., 2012)، مدلسازی سیستم پشتیبان تصمیم گیری پویا (Cova et al., 2011; Zerger and Smith, 2003) و سناریو شبیهسازی (de Silva and Eglese, 2010) استفاده می گردد. GIS به ویژه برای تخلیه جامعه در زمان فاجعه مفید است که از مردم به عنوان سنسور برای ساخت شبکه یا پایگاه داده مدیریت ریسک استفاده میکند و می تواند به صورت زمان واقعی پاسخ دهد (Laituri and Kodrich, 2008) و قبل از فاجعه، تخلیه اضطراری منطقه برای پیشگیری از فاجعه (Ye et al., 2012) و همچنین مسیریابی پویا را (Chitumalla et al., 2008) برای جوامع با تراکم جمعیت بالا با استفاده از تلفنهای هوشمند انجام می دهد (Oxendine et al., 2012).
این مقاله در نشریه الزویر منتشر شده و ترجمه آن با عنوان اطلاعات جغرافیایی در سایت ای ترجمه به صورت رایگان قابل دانلود می باشد. جهت دانلود رایگان مقاله فارسی و انگلیسی روی عنوان فارسی (آبی رنگ) کلیک نمایید.
منبع:
