عنوان مقاله:
شیوه های قرنطینه: پرتره ای از افراد جوان در خانواده در طول اولین قرنطینه در کشور پرتغال
Lockdown practices: a portrait of young people in the family during the first lockdown in Portugal
سال انتشار: 2022
رشته: روانشناسی - علوم اجتماعی
گرایش: روانشناسی بالینی کودکان و نوجوانان - جامه شناسی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
2. Young people, families and familialism
In youth studies research, family very often appears as an explanatory variable. Material contexts which contribute to heterogeneity in youth are important, and family location in an unequal social space is taken as a marker: middle- and working-class youngsters have different educational paths and chances for success (Bourdieu and Passeron 2005; France, Roberts, and Wood 2018; Green 2017; Pais 2003). Their transitions from school to the labour market are far from being similar (Furlong 1992; Furlong et al. 2017); their opportunities for social mobility vary considerably (Ramos 2015) and family is very often the clue to understanding ‘improbable trajectories’ (Lahire 1995). Family is also regarded as a reference in time. Life course perspectives which make it possible to describe young people’s trajectories over time and their biographical turning points (Elder, Jonhson, and Crosnoe 2003) take family into account: residential autonomy, i.e. the transition to independent living by leaving the parental home either provisionally or for good, is for many students and young people an important sign of their entry into adulthood (Arundel and Ronald 2016; Furlong and Cartmel 1997; Walther 2006). Family is also a cultural background. Values studies undertaken across Europe have highlighted the primary significance of family in daily life, compared to other life domains such as work, friends, leisure, politics and religion, for all age groups including young people and emerging adults, as evidenced in data collected by EVS 2017 (European Values Study 2020). Portugal is no exception. Family has gone through dramatic changes in recent decades but, as an ideal and as a reality, family still means a great deal for a large majority of the Portuguese, and particularly for young people.
3. Disasters, crisis and everyday life: social and intimate perspectives
While there is no consensual definition of disaster, most researchers agree that its key aspect is social disruption, on either the individual or the organisational level, which generates a crisis situation (Perry 2018). Disasters and crisis then have many basic characteristics in common: uncertainty, urgency and threat. As much as crises contain social elements (in terms of their causes or consequences), so do disasters. It is now well established that despite the fact that some disasters are caused by inevitable natural events, they are social events, in the sense that they are ‘the product of risk, which is in turn rooted in a combination of factors, ranging from human behaviour and vulnerability, for example, to bad policy decisions and environmental degradation’ (Wahlstrom 2017, 334). The COVID-19 pandemic provides a paradigmatic case study for this rationale. As a global disaster that extends in time and space and with no end in sight, it is now possible to observe that its consequences affect people differently according to their circumstances, geographical location and degree of access to health care (Twigg 2020). These differentials make COVID-19 a syndemic, in that ‘syndemics are characterised by biological and social interactions between conditions and states, interactions that increase a person’s susceptibility to harm or worsen their health outcomes’ (Horton 2020, 874). While crisis situations were once seen as exceptional, today we need to expect the unexpected, be it in the shape of terrorist attacks, financial breakdowns or extreme climate events. The need to co-exist with risk and uncertainty is well encapsulated in Beck’s ‘risk society’ (Beck 1992), acknowledging that risks and their materialisation have led to collective and individual reflexivity, in what can be classified as a suspension of the normal flow of life. Such reflexivity is translated into policy shifts and behavioural changes, often adopted with incomplete information regarding the causes and consequences of such events, with the aim of adapting everyday life to crisis in new ways of being and doing.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
2. جوانان، خانواده و خانواده گرایی
در تحقیقات مطالعات جوانان، خانواده اغلب به عنوان یک متغیر توضیحی ظاهر می شود. زمینه‌های مادی که به ناهمگونی در جوانان کمک می‌کنند مهم هستند و موقعیت خانواده در یک فضای اجتماعی نابرابر به عنوان یک نشانگر در نظر گرفته می‌شود: جوانان طبقه متوسط و کارگر مسیرهای آموزشی و شانس‌های متفاوتی برای موفقیت دارند (بوردیو و پاسرون 2005؛ فرانسه، رابرتز، and Wood 2018؛ Green 2017؛ Pais 2003). انتقال آنها از مدرسه به بازار کار بسیار شبیه به هم نیست (Furlong 1992; Furlong et al. 2017). فرصت های آنها برای تحرک اجتماعی به طور قابل توجهی متفاوت است (راموس 2015) و خانواده اغلب سرنخ درک "مسیرهای نامحتمل" است (لاهیر 1995). خانواده نیز در زمان به عنوان یک مرجع در نظر گرفته می شود. دیدگاه‌های دوره زندگی که توصیف مسیرهای زندگی جوانان در طول زمان و نقاط عطف زندگی‌نامه آنها را ممکن می‌سازد (الدر، جانسون، و کروسنو 2003) خانواده را در نظر می‌گیرد: خودمختاری مسکونی، یعنی گذار به زندگی مستقل با ترک خانه والدین به طور موقت یا موقت. برای بسیاری از دانش آموزان و جوانان نشانه مهمی از ورود آنها به بزرگسالی است (آروندل و رونالد 2016؛ فورلونگ و کارتمل 1997؛ والتر 2006). خانواده نیز یک زمینه فرهنگی است. مطالعات ارزشی که در سراسر اروپا انجام شده است، اهمیت اولیه خانواده را در زندگی روزمره، در مقایسه با سایر حوزه های زندگی مانند کار، دوستان، اوقات فراغت، سیاست و مذهب، برای همه گروه های سنی از جمله جوانان و بزرگسالان در حال ظهور برجسته کرده است، همانطور که در داده های جمع آوری شده توسط EVS 2017 (مطالعه ارزش های اروپایی 2020). پرتغال نیز از این قاعده مستثنی نیست. خانواده در دهه های اخیر تغییرات شگرفی را پشت سر گذاشته است، اما به عنوان یک ایده آل و به عنوان یک واقعیت، خانواده هنوز برای اکثریت بزرگ پرتغالی ها و به ویژه برای جوانان معنی زیادی دارد.
3. بلایا، بحران و زندگی روزمره دیدگاه های اجتماعی و صمیمی
در حالی که هیچ تعریف توافقی از فاجعه وجود ندارد، اکثر محققین موافقند که جنبه کلیدی آن اختلال اجتماعی است، چه در سطح فردی و چه در سطح سازمانی، که یک موقعیت بحرانی ایجاد می کند (پری 2018). ). پس بلایا و بحران دارای بسیاری از ویژگی های مشترک هستند: عدم اطمینان، فوریت و تهدید. به همان اندازه که بحران ها دارای عناصر اجتماعی هستند (از نظر علل یا پیامدهای آن)، بلایا نیز دارای عناصر اجتماعی هستند. اکنون به خوبی ثابت شده است که علیرغم این واقعیت که برخی از بلایا ناشی از رویدادهای طبیعی اجتناب ناپذیر است، آنها رویدادهای اجتماعی هستند، به این معنا که آنها "محصول خطر هستند، که به نوبه خود در ترکیبی از عوامل، از عوامل انسانی ریشه دارند. رفتار و آسیب پذیری، به عنوان مثال، در برابر تصمیمات سیاست بد و تخریب محیط زیست» (Wahlstrom 2017، 334). همه‌گیری COVID-19 یک مطالعه موردی پارادایمیک برای این منطق ارائه می‌کند. به‌عنوان یک فاجعه جهانی که در زمان و مکان گسترش می‌یابد و پایانی در آن دیده نمی‌شود، اکنون می‌توان مشاهده کرد که پیامدهای آن بر اساس شرایط، موقعیت جغرافیایی و درجه دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی بر افراد تأثیر متفاوتی می‌گذارد (تویگ 2020). این تفاوت‌ها کووید-19 را به یک سندرم تبدیل می‌کند، به این معنا که «سندمی‌ها با تعاملات بیولوژیکی و اجتماعی بین شرایط و حالات مشخص می‌شوند، تعاملاتی که استعداد فرد را برای آسیب رساندن یا بدتر کردن پیامدهای سلامتی‌شان افزایش می‌دهد» (هورتون 2020، 874). در حالی که زمانی موقعیت‌های بحرانی استثنایی تلقی می‌شد، امروز باید منتظر موارد غیرمنتظره باشیم، چه به شکل حملات تروریستی، خرابی‌های مالی یا رویدادهای شدید آب و هوایی. نیاز به همزیستی با ریسک و عدم قطعیت به خوبی در "جامعه ریسک" بک گنجانده شده است (بک 1992)، با اذعان به اینکه ریسک ها و تحقق آنها به بازتاب جمعی و فردی منجر شده است، که می تواند به عنوان تعلیق جریان عادی طبقه بندی شود. از زندگی چنین انعکاسی به تغییر سیاست ها و تغییرات رفتاری ترجمه می شود که اغلب با اطلاعات ناقص در مورد علل و پیامدهای چنین رویدادهایی اتخاذ می شود، با هدف انطباق زندگی روزمره با بحران در شیوه های جدید بودن و انجام دادن.
