عنوان مقاله:
پاسخ فیزیولوژیکی شدید به پروتکل های متفاوت آموزش دو سرعت در ﻧﻮرﻣﻮﺑﺎریک ﻫﺎﻳﭙﻮکسی
Acute Physiological Response to Different Sprint Training Protocols in Normobaric Hypoxia
سال انتشار: 2022
رشته: تربیت بدنی
گرایش: فیزیولوژی ورزشی، فیزیولوژی فعالیت بدنی و تندرستی
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
2. Materials and Methods
Seven healthy well-trained male or female kayakers (female: n = 2; male: n = 6) aged 15–24 (mean ± SD: 19 ± 2.1 years) were recruited from local canoe–kayak clubs (training 18 ± 2 h per week). All kayakers competed at a national and international level as part of their respective provincial or national federations in flatwater kayaking. Participants were sea level natives with no exposure to hypoxia training. All participants were actively training athletes in their off-season. Prior to the initial training sessions, a risk assessment was completed to identify any potential confounding respiratory, neurological, musculoskeletal, or circulatory conditions that may have been deemed a risk to sprint training or training in hypoxia. Parents (assent was required) and participants were informed both verbally and in writing of the experimental protocol and potential risks before giving their verbal and written assent and consent, respectively, to participate. The Research Ethics Board at the Canadian Sport Institute Ontario approved the study (REB#18-01). 2.1. Experimental Procedure Athletes completed four sprint training sessions on a kayak ergometer (K1 Speed Stroke Ergometer, KayakPro, Miami Beach, FL, USA) over a period of 2 weeks, with a minimum of 48 h between each session. Each session occurred in an environmentally controlled chamber (K2 Room, Storex Ca Inc., Montreal, QC, Canada). In a single-blind fashion, each session was performed in the altitude chamber to ensure participants were blind to the environmental condition. The order of the training sessions was randomized to control for potential physiological adaptations that may have occurred throughout the duration of the testing. Previous studies have demonstrated that participants are not able to distinguish between hypoxia and normoxia during intermittent sprint training. The trials were conducted at the same of time of the day. Any supplementary normoxic training that occurred outside the study was recorded (modality, duration, and intensity).
4. Discussion
4.1. Peak Power Output during Sprint Training in Hypoxia and Normoxia Athletes were able to maintain their PPO, independent of the training session. This is congruent with the literature, which suggests that PPO is generated during the first 5–10 s of exertion [19,23]. Thus, athletes would have had time to reach their maximal power output even during the short-duration sprint protocol. An athlete’s ability to generate power throughout a session is an important consideration when it comes to potential adaptations to the anaerobic system. It is well-documented that athletes must train at maximal intensities in order to induce improvement in anaerobic capacity, likely due to enhanced glycolytic activity in muscles via increased mRNA expression related to pH regulation, upregulation of anaerobic metabolism, increased buffering capacity, modified fast twitch (FT) fiber behavior, and increased end-product metabolite removal mechanisms [5,7,8,13–15,24,25]. In contrast, a reduction in PPO may have indicated that the training stimulus was too high. This has historically been an issue in this field of research, where prolonged exposure to hypoxia leads to a reduction in training quality and intensity, which may explain the lack of performance improvements previously noted, despite physiological adaptations [26–28]. It is thus paramount that athletes work maximally. Our results demonstrate that the sprint prescription (12 × 5 or 3 × 20) did not impair repeated maximal power output over a single session. The question becomes whether the repeated maximal power output can be sustained over multiple sessions to elicit positive training adaptations.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
2. مواد و روشها
هفت قایق‌ران زن یا مرد سالم (زن: n = 2؛ مرد: n = 6) 15 تا 24 ساله (میانگین ± انحراف معیار: 2.1 ± 19 سال) از باشگاه‌های کانو-کایاک محلی (تمرین 2 ± 18 ساعت) انتخاب شدند. در هفته). همه قایقرانان در سطح ملی و بین المللی به عنوان بخشی از فدراسیون های استانی یا ملی مربوطه خود در کایاک روی آب های مسطح به رقابت پرداختند. شرکت کنندگان بومی سطح دریا بودند که در معرض آموزش هیپوکسی قرار نداشتند. همه شرکت کنندگان به طور فعال ورزشکاران را در خارج از فصل خود تمرین می کردند. قبل از جلسات تمرینی اولیه، ارزیابی خطر برای شناسایی هر گونه شرایط مخدوش کننده تنفسی، عصبی، اسکلتی عضلانی یا گردش خون که ممکن است خطری برای تمرینات دوی سرعت یا تمرین در هیپوکسی در نظر گرفته شود، تکمیل شد. والدین (موافقت لازم بود) و شرکت کنندگان به ترتیب شفاهی و کتبی از پروتکل آزمایشی و خطرات احتمالی قبل از اعلام رضایت شفاهی و کتبی و رضایت خود برای شرکت مطلع شدند. هیئت اخلاق تحقیق در موسسه ورزشی کانادایی انتاریو این مطالعه را تایید کرد (REB#18-01). 2.1. ورزشکاران روش آزمایشی، چهار جلسه تمرین سرعتی را روی یک ارگومتر کایاک (K1 Speed Stroke Ergometer، KayakPro، Miami Beach، FL، ایالات متحده آمریکا) در مدت 2 هفته، با حداقل 48 ساعت بین هر جلسه، تکمیل کردند. هر جلسه در یک اتاق کنترل شده با محیط زیست (اتاق K2، Storex Ca Inc.، مونترال، QC، کانادا) انجام شد. به روش تک سوکور، هر جلسه در اتاق ارتفاع انجام شد تا اطمینان حاصل شود که شرکت کنندگان نسبت به شرایط محیطی نابینا هستند. ترتیب جلسات آموزشی برای کنترل سازگاری های فیزیولوژیکی بالقوه که ممکن است در طول مدت آزمایش رخ داده باشد، تصادفی شد. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که شرکت‌کنندگان نمی‌توانند بین هیپوکسی و نورموکسی در طول تمرین تناوب سرعت تمایز قائل شوند. کارآزمایی ها در همان ساعت از روز انجام شد. هر گونه تمرین نرموکسیک تکمیلی که در خارج از مطالعه رخ داده بود (وجه، مدت، و شدت) ثبت شد.
4. بحث
4.1. حداکثر توان خروجی در طول تمرین اسپرینت در هیپوکسی و نورموکسی ورزشکاران توانستند PPO خود را مستقل از جلسه تمرین حفظ کنند. این با ادبیات مطابقت دارد، که نشان می دهد PPO در طول 5 تا 10 ثانیه اول فعالیت تولید می شود [19،23]. بنابراین، ورزشکاران حتی در طول پروتکل سرعت کوتاه مدت زمان کافی برای رسیدن به حداکثر توان خروجی خود را داشتند. توانایی یک ورزشکار برای تولید نیرو در طول یک جلسه یک نکته مهم در مورد سازگاری بالقوه با سیستم بی هوازی است. به خوبی مستند شده است که ورزشکاران برای القای بهبود ظرفیت بی هوازی، احتمالاً به دلیل افزایش فعالیت گلیکولیتیک در عضلات از طریق افزایش بیان mRNA مربوط به تنظیم pH، تنظیم مثبت متابولیسم بی هوازی، افزایش ظرفیت بافر، انقباض سریع اصلاح شده، باید با حداکثر شدت تمرین کنند. رفتار فیبر (FT) و مکانیسم های حذف متابولیت محصول نهایی را افزایش داد [5،7،8،13-15،24،25]. در مقابل، کاهش PPO ممکن است نشان دهنده این باشد که محرک تمرینی بسیار زیاد است. این موضوع از لحاظ تاریخی در این زمینه تحقیقاتی مطرح بوده است، جایی که قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض هیپوکسی منجر به کاهش کیفیت و شدت تمرین می‌شود، که ممکن است فقدان پیشرفت‌های عملکردی را که قبلاً ذکر شد، علی‌رغم سازگاری‌های فیزیولوژیکی توضیح دهد [26-28]. بنابراین بسیار مهم است که ورزشکاران حداکثر کار را انجام دهند. نتایج ما نشان می‌دهد که تجویز سرعت (12 × 5 یا 3 × 20) به حداکثر توان خروجی مکرر در طول یک جلسه آسیب نمی‌زند. این سوال مطرح می شود که آیا حداکثر توان خروجی مکرر می تواند در چندین جلسه برای ایجاد سازگاری های آموزشی مثبت حفظ شود یا خیر.
