عنوان مقاله:
کارآزمایی اثربخشی PCIT برای کودکان با و بدون اختلال طیف اوتیسم در یک محیط تمرین خصوصی
An Effectiveness Trial of PCIT for Children with and without Autism Spectrum Disorder in a Private Practice Setting
سال انتشار: 2022
رشته: پزشکی - روانشناسی
گرایش: پزشکی کودکان - رواشناسی بالینی - روانشناسی بالینی کودک و نوجوان
دانلود رایگان این مقاله:
مشاهده سایر مقالات جدید:
Discussion
The present study investigated changes in child disruptive behavior, child compliance, and parenting skills over the course of PCIT in a propensityscore matched sample of children with and without a diagnosis of autism spectrum disorder. Differences in treatment length between the two diagnostic groups were also examined. The study sought to replicate findings from previous PCIT studies with children diagnosed with ASD and to build upon the extant literature by examining treatment effectiveness in a novel setting (i.e., a private practice behavioral health clinic). Consistent with hypotheses, there were large and significant improvements in the frequency and problematic nature of child disruptive behavior, positive parenting skills and negative parent verbalizations across the three time points for both diagnostic groups. After controlling for pre-treatment frequency of disruptive behavior, there were significantly greater pre-post improvements in parents’ percentage of correct follow-through of the PDI sequence in the non-ASD group than the ASD group. However, the anticipated improvements in child compliance and parents’ percentage of effective commands were not found in either group after variation in pretreatment disruptive behavior was accounted for.
In general, there was a pattern of large and significant effects of time and nonsignificant group and group-by-time interaction effects that were small or medium in size. This pattern of results suggests that PCIT is an effective treatment for improving child disruptive behavior and parenting skills for both children with and without ASD, even without significant treatment modification for those with ASD. The small-to-medium group and group-by-time interaction effects suggest that these effects, though statistically nonsignificant, may be clinically meaningful. The lack of statistical power to detect treatment effects likely contributed to this pattern of findings and was a considerable limitation of the present study. Though there were several statistical techniques used to bolster the findings in light of the small sample size (i.e., propensity score matching on demographic characteristics, inclusion of pre-treatment variables as covariates, Reliable Change Index for ECBI Intensity and Problem Scale scores). Further research is needed with larger sample sizes to detect potential treatment differences between children with and without ASD and between these groups over time.
Treatment length
Masse et al. (2016) suggested that families of children with ASD may require more PCIT sessions compared to children with disruptive behavior disorders alone. However, the present study found that that there were no significant differences in the number of CDI sessions, PDI sessions, or total sessions between children with and without ASD. Findings were comparable to that of Zlomke and Jeter (2020), wherein both diagnostic groups required an average of 7–8 sessions to meet CDI criteria and 8–9 sessions to meet PDI criteria in a university-affiliated psychology training clinic. The results of the current study suggest that children with autism spectrum disorder may not require a higher dose of PCIT to meet criteria for successful treatment completion, even when delivered outside of a university training clinic by community-based clinicians. Given the reduced cognitive and behavioral rigidity that is often reported in ASD (Poljac et al., 2017), children with ASD may respond well to the structure, consistency, and predictability of PCIT and parental response to compliance and noncompliance. Thus, they may not require more sessions than children with disruptive behaviors alone. However, it is worth noting that the current study involved children with Level 1 or 2 ASD (as ascertained from therapists’ clinical judgment) and parents with postsecondary education; thus, further research is needed to determine other child factors (e.g., cognitive abilities, language abilities, severity level of ASD) and parent factors (e.g., family income level, education level, intellectual functioning) that may influence treatment length.
(دقت کنید که این بخش از متن، با استفاده از گوگل ترنسلیت ترجمه شده و توسط مترجمین سایت ای ترجمه، ترجمه نشده است و صرفا جهت آشنایی شما با متن میباشد.)
بحث
مطالعه حاضر تغییرات در رفتار مخرب کودک، تبعیت از کودک و مهارت‌های والدین را در طول دوره PCIT در یک نمونه مشابه از کودکان با و بدون تشخیص اختلال طیف اوتیسم بررسی کرد. تفاوت در طول درمان بین دو گروه تشخیصی نیز مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه به دنبال تکرار یافته‌های مطالعات قبلی PCIT با کودکان مبتلا به ASD بود و با بررسی اثربخشی درمان در یک محیط جدید (به عنوان مثال، یک کلینیک سلامت رفتاری عمل خصوصی). مطابق با فرضیه‌ها، پیشرفت‌های بزرگ و قابل‌توجهی در فراوانی و ماهیت مشکل‌ساز رفتار مخرب کودک، مهارت‌های فرزندپروری مثبت و کلامی منفی والدین در سه نقطه زمانی برای هر دو گروه تشخیصی وجود داشت. پس از کنترل فراوانی رفتار مخرب قبل از درمان، بهبودهای قابل توجهی قبل از پس از درمان در درصد پیگیری صحیح توالی PDI توسط والدین در گروه غیر ASD نسبت به گروه ASD وجود داشت. با این حال، بهبودهای پیش‌بینی‌شده در انطباق کودک و درصد دستورات مؤثر والدین در هیچ‌کدام از گروه‌ها پس از ایجاد تغییرات در رفتار مخرب پیش‌درمانی مشاهده نشد.
به طور کلی، یک الگوی اثرات بزرگ و معنی‌دار زمان و اثرات متقابل گروهی و گروهی غیر معنی‌دار وجود داشت که در اندازه کوچک یا متوسط بودند. این الگوی نتایج نشان می‌دهد که PCIT یک درمان مؤثر برای بهبود رفتار مخرب کودک و مهارت‌های فرزندپروری برای کودکان مبتلا به ASD و بدون ASD است، حتی بدون اصلاح قابل توجه درمان برای مبتلایان به ASD. اثرات متقابل گروه کوچک تا متوسط و گروه به زمان نشان می دهد که این اثرات، اگرچه از نظر آماری معنی دار نیستند، ممکن است از نظر بالینی معنی دار باشند. فقدان قدرت آماری برای تشخیص اثرات درمانی احتمالاً به این الگوی یافته‌ها کمک کرده و محدودیت قابل توجهی برای مطالعه حاضر بود. اگرچه چندین تکنیک آماری برای تقویت یافته‌ها در پرتو حجم نمونه کوچک مورد استفاده قرار گرفت (به عنوان مثال، تطبیق امتیاز تمایل بر ویژگی‌های جمعیت‌شناختی، گنجاندن متغیرهای قبل از درمان به عنوان متغیرهای کمکی، شاخص تغییر قابل اعتماد برای نمرات شدت ECBI و مقیاس مشکل). تحقیقات بیشتری با حجم نمونه بزرگتر مورد نیاز است تا تفاوت های درمانی احتمالی بین کودکان مبتلا به ASD و بدون ASD و بین این گروه ها در طول زمان شناسایی شود.
